Ustawa ta zastąpi dotychczas obowiązującą ustawę z dnia 12 czerwca 2003r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. Nr 139, poz. 1323, z późn. zm).  Zasadniczym celem wprowadzenia ustawy była próba zwalczenia pogłębiającego się problemu zatorów płatniczych poprzez wprowadzenie instrumentów wspomagających zmniejszenie opóźnień w zapłacie należności oraz dyscyplinujących strony do stosowania krótkich terminów zapłaty.

Jednym z instrumentów wprowadzonych przez ustawodawcę jest wprowadzenie maksymalnego terminu zapłaty w transakcjach handlowych, który wynosi 60 lub 30 dni w zależności od tego czy dłużnikiem jest podmiot publiczny. I tak, stosownie do art. 7 ust. 2  termin zapłaty określony w umowie nie może przekraczać 60 dni, liczonych od dnia doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku, potwierdzających dostawę towaru lub wykonanie usługi, chyba że strony ustalą inaczej i pod warunkiem że ustalenie to nie jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym celem umowy i zasadami współżycia społecznego oraz jest obiektywnie uzasadnione, biorąc pod uwagę właściwość towaru lub usługi. W przypadku ustalenia przez kontrahentów dłuższego niż 60 dni terminu zapłaty, bez zaistnienia podstaw, o których mowa powyżej wierzycielowi, który spełnił swoje świadczenie, po upływie 60 dni będą przysługiwały odsetki w wysokości odsetek za zwłokę określoną w art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

Ustawodawca odmiennie potraktował jednak podmioty publiczne, zakładając, iż są to jednostki bardziej przewidywalne, o bezpiecznych i trwałych źródłach dochodów. W związku z tym w ustawie znalazł się zapis, iż jeżeli dłużnikiem jest organ publiczny wówczas termin zapłaty za dostarczone towary lub wykonane usługi nie może przekraczać 30 dni od daty doręczenia dłużnikowi faktury lub rachunku. Z zakresu tej regulacji wyłączono jedynie niektóre umowy zawierane przez organy publiczne, np. skomplikowane umowy o roboty budowlane wymagające sukcesywnego wykonywania poszczególnych etapów w ramach jednego przedsięwzięcia, przy zaangażowaniu często kilku podwykonawców.

W ramach wyjątku od generalnej zasady regulowania należności przez organy publiczne w terminie 30-dniowym ustawa wprowadza możliwość zastosowania dłuższego, 60-dniowego terminu na regulowanie należności przez jednostki publiczne udzielające świadczeń zdrowotnych.

W przypadku gdy nie jest możliwe ustalenie daty otrzymania faktury lub rachunku potwierdzającego dostawę towaru lub wykonanie usługi albo gdy faktura lub rachunek zostały doręczone przed dostawą towaru lub wykonaniem usługi, terminy zapłaty, o których mowa powyżej będą liczone od dnia otrzymania przez dłużnika towaru lub usługi.