Samo rozporządzenie podkreśla jednak w par. 21 szczegółowe cele inwentaryzacji w banku, a mianowicie:
- sprawdzenie danych wynikających z ksiąg rachunkowych ze stanem rzeczywistym i ustalenie różnic inwentaryzacyjnych;
- ujęcie różnic w księgach rachunkowych i ustalenie osób odpowiedzialnych za powierzone mienie oraz rozliczenie stwierdzonych różnic inwentaryzacyjnych;
- dokonanie oceny gospodarczej wykorzystywania i przydatności składników majątkowych.
Biorąc pod uwagę specyfikę przede wszystkim aktywów w banku przepisy wskazują, iż w weryfikacja ta polega w szczególności na:
- przeprowadzeniu spisu z natury;
- uzgodnieniu, w drodze uzyskania potwierdzenia przez klientów i kontrahentów banku;
- przeprowadzeniu weryfikacji stanu ewidencyjnego przez porównanie z odpowiednimi dowodami księgowymi, dotyczącymi aktywów i pasywów.
Są zatem wykorzystywane te same metody, o których mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o rachunkowości.
Metodą spisu z natury należy zinwentaryzować:
- krajowe środki płatnicze,
- waluty obce i dewizy,
- papiery wartościowe w postaci materialnej,
- inne wartości przechowywane w kasach i skarbcach ,
- wszelkie rzeczowe składniki majątku.
Z kolei w drodze uzyskania potwierdzenia przez klientów i kontrahentów banku inwentaryzować należy:
- stan środków zgromadzonych na rachunkach bankowych,
- stan kredytów i pożyczek, z pewnymi wyjątkami,
- instrumenty finansowe w postaci zdematerializowanej,
- inne należności i zobowiązania, w tym z tytułu dostaw, robót i usług,
- stanu powierzonych innym jednostkom lub osobom własnych składników majątkowych;
Metodą weryfikacji stanu ewidencyjnego przez porównanie z odpowiednimi dowodami księgowymi objąć należy te aktywa i pasywa, których stan rzeczywisty nie może być ustalony bądź nie podlega ustaleniu w drodze spisu z natury czy też w drodze uzgodnienia.
Podstawa prawna:
Rozporządzenie Ministra Finansów z 1.10.2010 r. w sprawie szczególnych zasad rachunkowości banków (Dz. U. z 2010 r. nr 191, poz. 1279)
