W wyroku z 9 grudnia 2009 r. WSA w Poznaniu (I SA/Po 814/09) stwierdził, że możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego w pierwszym okresie jego używania poprzez zaliczenie całości dokonywanych w tym okresie odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskania przychodów do wysokości określonej w art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Zasady uznawania za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych określa art. 15 ust. 6 ustawy. W myśl tego przepisu kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Oznacza to, że w pierwszej kolejności podatnik zobowiązany jest dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z zasadami określonymi w art. 16a -16m ustawy. Następnie należy określić w świetle art. 16 ust. 1 jaka ich część nie może być kosztem uzyskania przychodów.
Górną granicę kwoty odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów określa art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.
Powyższy przepis nie wskazuje jednoznacznie sposobu dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Podatnik ma zatem prawo wyboru jednej z dwóch metod zaliczania odpisów amortyzacyjnych w koszty uzyskiwania przychodów. Możliwe jest więc ustalenie jaka część każdego odpisu amortyzacyjnego dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20 000 euro i zaliczenie do kosztów podatkowych tylko tej części, pozostałą traktując jako koszt niestanowiący kosztu uzyskania przychodów. Podatnik może również zaliczać do kosztów uzyskania przychodów całą kwotę odpisu amortyzacyjnego aż do chwili, gdy łączne odpisy amortyzacyjne zaliczane w koszty uzyskania przychodów zrównają się z kwotą w złotych 20 000 euro. Następne odpisy nie będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.
W przywołanym wyroku Sąd uznał, że obie wskazane powyżej metody są prawidłowe. WSA argumentuje, że jako wyjątek przepis art. 16 ust. 1 pkt 4 nie powinien być interpretowany w inny sposób, niż dla celów oznaczenia górnej granicy kwoty odpisów amortyzacyjnych. Przepis ten nie modyfikuje bowiem generalnych zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych, nie określa wartości początkowej od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne, ani nie wpływa na częstotliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych i ustalania wysokości stawki amortyzacyjnej.
Ponadto Sąd wskazał, że prawa wyboru jednej z dwóch dopuszczalnych metod amortyzacji samochodu osobowego o wartości przewyższającej 20 000 euro nie można ograniczać, nawet jeżeli motywem takiego wyboru jest dążenie podatnika do zmniejszenia obciążenia podatkowego. Konsekwentnie, jedynym ograniczeniem wynikającym dla podatnika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 4 jest reguła, że suma odpisów nie może przekroczyć limitu w złotych 20 000 euro. Podatnik może więc zaliczyć odpisy amortyzacyjne w koszty uzyskania przychodów, zarówno w całości pierwszym okresie używania samochodu, jak i proporcjonalnie w całym okresie jego użytkowania.
