Powyższa definicja oznacza, że dla powstania długu celnego niezbędne jest jednoczesne wystąpienie 3 elementów:
– ustalenie osoby zobowiązanej do zapłaty długu celnego,
– istnienie należności celnej obliczonej w związku z przywozem lub wywozem towaru na podstawie wspólnotowych przepisów celnych,
– ustalony w odpowiedniej formie prawnej ciążący na osobie obowiązek zapłaty kwoty należności celnych.
Podstawową przesłanką powodującą powstanie długu celnego w imporcie jest dopuszczenie towaru do wolnego obrotu na obszarze celnym UE, w związku z uprzednio przyjętym zgłoszeniem celnym. Jeżeli przyjęcie zgłoszenia powoduje powstanie długu celnego, to zwolnienie towaru, na którym ciążą należności może nastąpić tylko po ich uiszczeniu lub zabezpieczeniu.
Za dopuszczenie towaru do obrotu uważa się również sytuację, w której towar, w stosunku do którego orzeczono przepadek na rzecz Skarb Państwa jest sprzedany przez organy celne po cenie, w której zawarta jest kwota należności celnych. W takich przypadkach organy celne same naliczają i księgują kwotę należności celnych. Dopuszczenie towaru do wolnego obrotu na obszarze celnym UE oznacza nadanie temu towarowi statusu towaru wspólnotowego
Jeżeli należności celne wynikające z długu celnego powstałego na mocy przepisów art. 202 – 205 WKC zostały uiszczone, towar ten uważa się za wspólnotowy bez konieczności zgłaszania go do procedury dopuszczenia do obrotu.
Innymi, niż dopuszczenie do obrotu na wspólnotowym obszarze celnym, przesłankami powodującymi powstanie długu celnego w przywozie są:
– nielegalne wprowadzenie towarów do obrotu na obszarze celnym Wspólnoty,
– niezachowanie warunków procedur zawieszających lub niespełnieniem warunków do objęcia towarów takimi procedurami,
– usunięcie towaru spod dozoru celnego,
– niedochowanie warunków czasowego składowania lub niezgodnego z prawem zużycia lub użycia towarów w wolnym obszarze celnym.
Radosław Żuk, redaktor naczelny TaxFin.pl
