Dokonując analizy niniejszego zagadnienia należy podkreślić, iż w dniu 24 stycznia 2009 r. uległy zmianie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) – zwana dalej Kc, oraz ustawy z dnia z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz.U. Nr 141, poz. 1178 z późn zm.). W wyniku opisywanej nowelizacji została uchylona zasada walutowości określona w art. 358 § 1 Kc, zgodnie z którym z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, zobowiązania pieniężne na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej mogły być wyrażone tylko w złotych polskich. Tym samym w poprzednio obowiązującym stanie prawnym dla rozliczenia w walucie obcej pomiędzy podmiotami krajowymi konieczne było uzyskanie pozwolenia dewizowego.

Natomiast na mocy opisywanej nowelizacji, począwszy od dnia 24 stycznia 2009 r. możliwe jest rozliczenie w walucie innej niż polskie złote. Jednocześnie Podatnik jest uprawniony do spełnienia świadczenia wyrażonego w walucie obcej w złotych jeżeli nie przeciwstawia się temu ustawa, orzeczenie lub warunki danej czynności prawnej.

W tym miejscu warto zaznaczyć, iż również przepisy dotyczące podatku VAT nie zabraniają podatnikom polskim wystawiania faktur VAT opiewających na wynagrodzenie w walucie obcej. Trzeba mieć jednak na uwadze, iż stosownie do treści  § 5 ust. 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w spawie m. in. wystawiania faktur, Podatnik zobowiązany jest wykazać kwotę podatku należnego określonego na wystawionej fakturze VAT w polskich złotych bez względu na to, w jakiej walucie określona jest kwota należności.