Warunkiem jest istnienie między Polską oraz Stanami Zjednoczonymi zobowiązania umownego do wzajemnej pomocy administracyjnej, umożliwiającego polskim organom podatkowym zweryfikowanie, czy fundusz ten działa na analogicznych zasadach, jak obowiązujące w UE. Tak wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) z dnia 10 kwietnia 2014 r. (sygn. C-190/12) w sprawie Emerging Markets Series of DFA Investment Trust Company przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 10 UDPOP fundusze inwestycyjne działające na podstawie przepisów ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (dalej: UFI) są zwolnione z podatku dochodowego w Polsce. Funduszami, do których zastosowanie znajdują przepisy UFI, są zarówno polskie fundusze inwestycyjne, jak i fundusze zagraniczne działające na terenie Polski, spełniające dyspozycję art. 2 pkt 9 UFI, zgodnie z którym funduszem zagranicznym jest każdy fundusz inwestycyjny otwarty lub spółka inwestycyjna z siedzibą w państwie członkowskim prowadzące działalność zgodnie z prawem wspólnotowym regulującym zasady zbiorowego inwestowania w papiery wartościowe. Zatem fundusze inwestycyjne działające na podstawie UFI, korzystające ze zwolnienia w podatku dochodowym, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 10 UPDOP, to zarówno fundusze inwestycyjne mające siedzibę na terytorium Polski, jak i fundusze inwestycyjne mające siedzibę w państwie członkowskim.

Z powodu takiej konstrukcji obowiązujących regulacji powstała wątpliwość, czy przepisy UPDOP nie dyskryminują funduszy inwestycyjnych z siedzibą znajdującą się poza UE. W analizowanej sprawie amerykański fundusz inwestujący w akcje polskich spółek uznał, iż w świetle zasady swobodnego przepływu kapitału powinien być zwolniony z podatku, analogicznie jak fundusze polskie. Konsekwentnie, w 2010 r. złożył wniosek o zwrot nadpłaty podatku od dywidendy pobranego w latach 2005 – 2006. Urząd skarbowy odmówił zwrotu, podobnie – Izba Skarbowa w Bydgoszczy. Fundusz zaskarżył decyzję Izby do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy (dalej: WSA), sąd nie rozstrzygnął jednak sporu, tylko zwrócił się do TSUE w trybie prejudycjalnym z pytaniem: czy  wyłączenie prawa do zwolnienia podatkowego dla dywidend wypłacanych przez spółki z siedzibą w danym państwie UE na rzecz funduszu inwestycyjnego mającego siedzibę w państwie trzecim nie jest sprzeczne z przepisami unijnymi dotyczącymi swobodnego przepływu kapitału.

TSUE w wyroku z dnia 10 kwietnia 2014 r. (sygn. C-190/12) uznał, iż o ile w świetle traktatów unijnych państwa członkowskie mogą odmiennie traktować podatników, którzy nie znajdują się w takiej samej sytuacji ze względu na miejsce zamieszkania lub inwestowania kapitału, to nie może to stanowić podstawy do arbitralnej dyskryminacji ani ukrytego ograniczenia w swobodnym przepływie kapitału i płatności. Konsekwentnie, państwo członkowskie nie może wyłączyć ze zwolnienia od podatku dywidend wypłaconych przez spółki z siedzibą w kraju na rzecz funduszu inwestycyjnego znajdującego się w państwie trzecim, prowadzącego działalność na takich samym zasadach, jakie obowiązują we Wspólnocie, jeżeli między tymi dwoma państwami istnieje zobowiązanie do wzajemnej pomocy administracyjnej. Jednocześnie TSUE zastrzegł, że do polskiego sądu należy ocena, czy mechanizm wzajemnej pomocy umożliwia zweryfikowanie informacji dostarczonych przez amerykańskie fundusze inwestycyjne o warunkach ich tworzenia i działania, w celu ustalenia, czy prowadzą one działalność w ramach regulacji równoważnych z unijnymi.
Reasumując, należy podkreślić, iż analizowany wyrok – pomimo iż zapadł w sprawie amerykańskiego funduszu – jest korzystny dla wszystkich funduszy spoza UE inwestujących w Polsce. Aby jednak podmioty te mogły skorzystać z braku opodatkowania wypłacanych dywidend, muszą być spełnione dwa warunki: (i) istnienie podstawy prawnej dotyczącej wymiany informacji  wynikającej z umów międzynarodowych, a także (ii) funkcjonowanie funduszu na zasadach równoważnych z unijnymi.