Umowa faktoringu zaliczana jest do tzw. umów nienazwanych. Polega  na przekazaniu wymagalnych i nieprzeterminowanych wierzytelności z tytułu dostaw i usług przez jednostkę gospodarczą (faktoranta) faktorowi, czyli jednostce zajmującej się skupem wierzytelności. Faktorem najczęściej są banki lub inne wyspecjalizowane jednostki zajmujące się skupem wierzytelności handlowych. Należy zaznaczyć, iż dłużnik nie jest stroną umowy faktoringowej, a cesja wierzytelności nie jest możliwa jedynie w sytuacji, gdy w umowie handlowej zastrzeżono, że wierzytelność nie może być zbywana osobie trzeciej.

Umowa faktoringu oprócz przekazania wierzytelności obejmuje swoim zakresem także świadczenie przez faktora innych usług na rzecz faktoranta. Można zaliczyć do nich m.in.:  przejęcie ryzyka niewypłacalności dłużnika, udzielanie zaliczek na poczet ceny nabycia wierzytelności, windykację należności, uzgodnienia sald czy też okresową weryfikację sytuacji ekonomiczno – finansowej odbiorców Spółki. Faktorowi z tytułu zawartej umowy przysługuje wynagrodzenie obejmujące m.in.: prowizję za przejęcie ryzyka niewypłacalności (del credere), prowizję przygotowawczą, administracyjną, a także oprocentowanie.

Ze względu na termin płatności faktoring dzieli się na:

• faktoring zaliczkowy – w momencie zawarcia umowy faktor wypłaca faktorantowi zaliczki na poczet przyszłej zapłaty, natomiast pozostałą część wierzytelności faktorant otrzymuje w terminie uiszczenia jej przez dłużnika,
• faktoring dyskontowy – faktorant otrzymuje zapłatę z tytułu wierzytelności pomniejszoną o prowizję,
• faktoring wymagalnościowy – faktorant otrzymuje zapłatę w terminie wymagalności wierzytelności.

W kolejnej części wskazane zostaną zasady ujęcia w księgach rachunkowych zapisów związanych z umową factoringu.

zobacz również:

• Istota faktoringu oraz ujęcie w księgach rachunkowych faktoranta, część 1
• Istota faktoringu oraz ujęcie w księgach rachunkowych faktoranta, część 2