Kodeks cywilny ustanawia także ochronę dóbr osobistych. Art. 24 § 1 k.c. wskazuje, że „ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonania naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny”. Treść § 2 ww. normy prawnej przewiduje ponadto, że „jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych”. Wyżej zacytowane normy prawne nie pozostawiają żadnej wątpliwości, iż każda osoba fizyczna, której dobra osobiste zostaną zagrożone lub naruszone może żądać stosownej ochrony. Ustawodawca jednak postanowił objąć podobna ochroną nie tylko osoby fizyczne, ale także osoby prawne, uznając tym samym, iż również te podmioty posiadają dobra osobiste, które mogą być naruszane.
Możliwość ochrony dóbr osobistych osoby prawnej ustanawia art. 43 k.c. przewidujący, że „przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych”. Ponadto przepisy te można zastosować także do jednostek organizacyjnych niebędących osobami prawnymi, którym ustawa przyznaje zdolność prawną, a to na podstawie art. 331 § 1 k.c., gdzie nakazano stosowanie przepisów o osobach prawnych do ww. podmiotów.
Niewątpliwie zakres dóbr chronionych przez prawo cywilne w odniesieniu do osób fizycznych i osób prawnych będzie się od siebie istotnie różnił. Zasadniczym powodem tych różnic będzie z pewnością odmienny charakter prawny osób fizycznych oraz prawnych oraz ich specyficzne cechy (jak np. zdolność do odczuwania bólu, emocji przez osoby fizyczne). W szczególności takie dobra jak: zdrowie, swoboda sumienia, nazwisko, pseudonim z oczywistych względów nie będą przedmiotem ochrony w stosunku do osoby prawnej. Część z wymienionych w treści art. 23 k.c. dóbr będzie mogła natomiast znaleźć zastosowanie zarówno do osób fizycznych jak i prawnych, np. tajemnica korespondencji. Należy jednak pamiętać, że katalog dóbr wymienionych w art. 23 k.c. stanowi zbiór otwarty, co oznacza, że norma ta nie wyczerpuje wszelkich dóbr osobistych, jakie podlegają ochronie. Elementem wspólnym dla wszystkich dóbr podlegających ochronie zarówno w przypadku osób fizycznych, jak i prawnych będzie ich majątkowy, osobisty charakter. Zgodnie z tezą wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1986r. (II CR 295/86, OSNC 1988, nr 2-3, poz. 40) „dobra osobiste osób prawnych – to wartości niemajątkowe, dzięki którym osoba prawna może funkcjonować zgodnie ze swym zakresem działań”. Na podstawie bogatego w tej materii orzecznictwa można przyjąć, że dobrami osobistymi osób prawnych będą np.: tajemnica przedsiębiorstwa, prawo do klienteli, prawo do niezakłóconego czerpania zysku z prowadzonej działalności gospodarczej, wiarygodność, reputacja. Według części przedstawicieli doktryny nie będą stanowiły dóbr osobistych dobra niematerialne o charakterze majątkowym, lub o charakterze mieszanym, w którym element majątkowy można uznać za dominujący np.: znaki towarowe, nazwy regionalne, know-how, projekty wynalazcze i zdobnicze.
[page_break]
Zgodnie z art. 43 k.c. ochrona dóbr osobistych osób prawnych odbywa się na podstawie stosowanych odpowiednio przepisów dotyczących ochrony dóbr osobistych osób fizycznych. Podobnie jak osobom fizycznym, osobom prawnym przysługuje katalog środków służących ochronie dóbr osobistych. Ustawodawca wprowadzając instrumenty ochrony dóbr osobistych przewidział zarówno środki niemajątkowe, jak i majątkowe. Narzędziem niemajątkowym, mającym na celu zapobieżenie naruszeniu dobra osobistego (gdy naruszenie jeszcze nie nastąpiło), jest żądanie zaniechania działania, które może spowodować naruszenie. Niemajątkowym środkiem ochrony przed dokonanym już naruszeniem może być z kolei żądanie usunięcia skutków naruszenia (np. żądanie przeprosin). Do zasadnych środków majątkowych, służących ochronie dóbr osobistych należą bez wątpienia roszczenia odszkodowawcze (kwestią sporną jest natomiast możliwość żądania zadośćuczynienia za doznaną szkodę). Zamiast zadośćuczynienia pieniężnego osoba prawna może także wystąpić z żądaniem zasądzenia stosownej kwoty na cel społeczny. W pewnych przypadkach naruszenie dóbr osobistych może wywołać także po stronie naruszającego lub innej osoby nieuprawnioną korzyść, która uprawni osobę prawną, która doznała naruszenia jej dóbr osobistych do wystąpienia z roszeniem bezpodstawnego wzbogacenia. Będzie tak np. w wypadku naruszenia loga czy renomy przedsiębiorcy.
Dobra osobiste osób prawnych podlegają ochronie niezależnie od tego czy dana osoba jest przedsiębiorcom. W przypadku przedsiębiorców ochronie podlega na podstawie art. 43 10 k.c. także firma. Ww. norma prawa przewiduje jednak nieco odmienne instrumenty ochrony tego dobra określając, że „przedsiębiorca, którego prawo do firmy zostało zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać usunięcia jego skutków, złożenia oświadczenia lub oświadczeń w odpowiedniej treści i formie, naprawienia na zasadach ogólnych szkody majątkowej lub wydania korzyści uzyskanej przez osobę, która dopuściła się naruszenia.”
Uzupełnieniem kodeksowych środków ochrony dóbr osobistych są przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst jedn.: Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503 z późn. zm.), w szczególności art. 18 tej ustawy.