Jest to pochodna komplikacji związanych z ustaleniem charakteru prawnego zbycia przedsiębiorstwa, które nasuwa wiele wątpliwości, a przedstawiane stanowiska dalekie są od jednomyślności. W istocie rzeczy nie jest jedynie kwestionowane stanowisko, zgodnie z którym przedsiębiorstwo należy postrzegać jako samodzielne dobro prawne mogące stanowić przedmiot obrotu gospodarczego.

W szczególności chodzi o rozstrzygnięcie, czy zbycie przedsiębiorstwa ujmować w kategoriach sukcesji uniwersalnej, czy też sukcesji syngularnej. Zagadnienie to wywołuje liczne i poważne wątpliwości w obrocie gospodarczym.

Nie jest uzasadnione przyjęcie stanowiska wskazującego na sukcesję uniwersalną. W wyroku z dnia 4 kwietnia 2007 r. V CSK 3/2007, Sąd Najwyższy odrzucił pogląd, jakoby zbycie przedsiębiorstwa stanowiło sukcesję uniwersalną. Brak jest bowiem wyraźnej podstawy prawnej oraz innych regulacji prawnych mogących świadczyć o możliwości przyjęcia tu sukcesji uniwersalnej.

Zbycie przedsiębiorstwa oznacza przeprowadzenie transferu dóbr na podstawie jednej umowy (złożonej czynności prawnej), obejmującej różne składniki materialne i niematerialne. Uzasadnione jest uznanie zbycia przedsiębiorstwa za szereg sukcesji syngularnych. Oznacza to konieczność przeprowadzenia odrębnej oceny prawnej każdej z nich. Ten pogląd oznacza odrębną ocenę dopuszczalności każdego z transferów dóbr, a tym samym zbycie przedsiębiorstwa nie konsumuje szczególnych wymogów odnoszących się do poszczególnych jego składników.

Umowa zbycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części przenosi na nabywcę wszystkie składniki wchodzące w jego skład, ale zastosowanie mają ograniczenia wynikające z przepisów lub zastrzeżeń umownych. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 25 czerwca 2008 r., III CZP 45/2008 stwierdził, iż przy zawarciu umowy zbycia przedsiębiorstwa zachowują aktualność ograniczenia lub wyłączenia dopuszczalności przeniesienia poszczególnych składników tego przedsiębiorstwa wynikające z przepisów ustawy, zastrzeżenia umownego lub właściwości zobowiązania. Zmusza to do stosowania dostępnych konstrukcji w prawie cywilnym w zakresie zbycia przedsiębiorstwa np. przepisów dotyczących cesji lub zmiany dłużnika w drodze analogii. Oznacza to w praktyce, iż w zakresie składników  przedsiębiorstwa w postaci praw i obowiązków wynikających z umów gospodarczych konieczne będzie uzyskanie zgody kontrahentów na zmianę dotychczasowego dłużnika w osobie wnoszącego aport w postaci przedsiębiorstwa na nabywcę (spółkę do której wniesiono aport) lub w przypadku uzależnienia cesji wierzytelności od zgody kontrahenta, uzyskanie takiej zgody.