Mniej rygorystyczne reguły upadłości konsumenckiej

Bowiem przynajmniej w teorii nowelizacja przepisów Prawa upadłościowego i naprawczego ma ułatwić skorzystanie z regulacji upadłości konsumenckiej.

Pierwsza ze zmian dotyczy jednej z podstawowego wymogu związanego z ogłoszeniem upadłości. Otóż przed nowelizacja przepisów konsument będący dłużnikiem musiał posiadać przynajmniej dwóch wierzycieli. Nowelizacją, obowiązująca od 1 stycznia 2015 r., wprowadzono zasadę, że do ogłoszenia upadłości osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej wystarczy posiadanie jednego wierzyciela. Niewątpliwie wskazaną zmianę należy ocenić pozytywnie.

Druga ze zmian dotyczy kosztów postępowania upadłościowego, które oczywiście obciążają upadłego konsumenta, lecz w poprzedniej wersji przepisów brak majątku wystarczającego na koszty postępowania był jedną z przesłanek uniemożliwiających prowadzenie upadłości konsumenckiej. W świetle obecnych przepisów w przypadku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na pokrycie kosztów postępowania albo w masie upadłości brak jest płynnych funduszów na ich pokrycie, koszty te pokrywa tymczasowo Skarb Państwa (art. 4917 Prawa upadłościowego i naprawczego).

Trzecią, również korzystną dla konsumentów zmianą, jest możliwość  zachowania lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego dłużnika, jeżeli na takie rozwiązanie zgodzą się wierzyciele zawierając układ. Do czasu zawarcia układu sędzia-komisarz może wstrzymać likwidację majątku upadłego, w szczególności lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego, w którym zamieszkuje upadły. Co więcej, jeżeli w skład masy upadłości wchodzi lokal mieszkalny albo dom jednorodzinny, w którym zamieszkuje upadły, a konieczne jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych upadłego i osób pozostających na jego utrzymaniu, z sumy uzyskanej z jego sprzedaży wydziela się upadłemu kwotę odpowiadającą przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego w tej samej lub sąsiedniej miejscowości za okres od dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy.

Kwotę, o której mowa powyżej, określa sędzia-komisarz, biorąc pod uwagę potrzeby mieszkaniowe upadłego, w tym liczbę osób pozostających na jego utrzymaniu, zdolności zarobkowe upadłego, sumę uzyskaną ze sprzedaży lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego oraz opinię syndyka. Na postanowienie sędziego-komisarza przysługuje zażalenie.

Radosław Żuk, redaktor naczelny TaxFin.pl

Dodaj komentarz