Proceduralnym odzwierciedleniem art. 2 ustawy jest art. 4791 k.p.c., który nakazuje stosowanie przepisów o postępowaniu odrębnym gospodarczym, zawartych w dziale IVa k.p.c., dla celów rozpoznawania spraw gospodarczych, charakteryzujących się rozbudowanym katalogiem dodatkowych rygoryzmów procesowych. Niestety w zdaniu drugim art. 4791 k.p.c, wprowadzonym nowelizacją kodeksu postępowania cywilnego z dnia 16 listopada 2006 r., ustawodawca wprowadził powodujący pewne wątpliwości zapis, iż zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej przez którąkolwiek ze stron stosunku cywilnego po jego powstaniu nie wyłącza zastosowania przepisów niniejszego działu. Regulacja ta, na pierwszy rzut oka, nie budząca wątpliwości i sankcjonująca wątpliwą sytuację procesową związaną z zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej przez jedna ze stron procesu gospodarczego, jednocześnie stworzył wątpliwość natury interpretacyjnej, w związku z utratą statusu przedsiębiorcy przez którąkolwiek ze stron stosunku przed wniesieniem pozwu.
Sąd Najwyższy wyjaśnił pojawiające się wątpliwości interpretacyjne Uchwałą Składu Siedmiu Sędziów z dnia 16 grudnia 2008 r. III CZP 102/08 w brzmieniu: „Sprawa ze stosunku cywilnego między stronami w zakresie prowadzonej przez nie działalności gospodarczej nie jest sprawą gospodarczą w rozumieniu art. 4791 k.p.c. oraz art. 2 ust. 1 ustawy z 24.5.1989 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw gospodarczych (Dz.U. Nr 33, poz. 175 ze zm.), jeżeli którakolwiek ze stron przestała być przedsiębiorcą przed wniesieniem pozwu”. Jednocześnie w uzasadnieniu Sąd Najwyższy potwierdził, iż utrata statusu przedsiębiorcy przez stronę w toku procesu gospodarczego nie ma wpływy na tryb rozpoznania sprawy oraz na właściwość sądu gospodarczego.
