Kiedy i jak należy ustanowić przedstawiciela podatkowego?

Jednocześnie na podstawie art. 15 ust. 10 pkt 2 ustawy o VAT Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 15 kwietnia 2004 r. w sprawie przypadków, w których nie ma konieczności ustanawiania przedstawiciela podatkowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 66, poz. 608), zgodnie z którym obowiązek ustanowienia przedstawiciela podatkowego nie dotyczy podmiotów posiadających siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności lub stałe miejsce zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej.

Przedstawiciel podatkowy obowiązany jest do wypełniania obowiązków podatnika, którego jest przedstawicielem, w zakresie rozliczania podatku od towarów i usług, prowadzenia i przechowywania dokumentacji oraz ewidencji dla potrzeb tego podatku, oraz do wykonywania innych czynności wynikających z przepisów dotyczących podatku VAT, o ile zostały one określone w umowie zawartej z podatnikiem. Zgodnie z art. 15 ust. 9 ustawy o VAT przedstawiciel podatkowy ponosi solidarną odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe podatnika, którego reprezentuje.

Stosownie do treści art. 15 ust. 8 ustawy o VAT przedstawicielem podatkowym może być osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, posiadająca siedzibę na terytorium kraju lub osoba fizyczna posiadająca stałe miejsce zamieszkania na terytorium kraju. Natomiast szczegółowe warunki, które musi spełniać przedstawiciel podatkowy określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 16 kwietnia 2004 r. w sprawie przedstawiciela podatkowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 66, poz. 609). Stosownie do § 2 tegoż rozporządzenia przedstawicielem podatkowym może być osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, osoba fizyczna, jeżeli łącznie spełnia następujące warunki:

1) jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny;

2) przez ostatnie 24 miesiące terminowo rozliczała podatek od towarów i usług oraz inne podatki stanowiące dochód budżetu państwa;

3) przez ostatnie 24 miesiące – osoba fizyczna będąca podatnikiem, a w przypadku podmiotów niebędących osobami fizycznymi – osoba będąca wspólnikiem, członkiem władz zarządzających, głównym księgowym nie podlegała odpowiedzialności na podstawie ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 1999 r. Nr 83, poz. 930 z późn. zm.) za popełnienie przestępstwa skarbowego;

4) jest uprawniona do zawodowego wykonywania doradztwa podatkowego zgodnie z przepisami o doradztwie podatkowym lub do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych zgodnie z przepisami o rachunkowości.

Z § 3 przedmiotowego rozporządzenia wynika, iż przedstawiciela podatkowego ustanawia się w formie umowy zawartej pomiędzy podatnikiem a osobą, która będzie wykonywała obowiązki przedstawiciela podatkowego. Umowa taka powinna być zawarta w formie aktu notarialnego, a przy zawieraniu umowy przedstawiciel podatkowy powinien przedstawić podatnikowi zaświadczenie organu podatkowego o spełnieniu warunków uprawniających do bycia przedstawicielem podatkowym. Odpis umowy zawartej pomiędzy podatnikiem a przedstawicielem podatkowym wraz z kopia za świadczenia należy złożyć do Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa-Śródmieście.

Dodaj komentarz