Prowadzenie działalności gospodarczej obejmującej sprzedaż produktów zazwyczaj wiąże się z istnieniem odpowiedzialności gwarancyjnej sprzedawcy. Często polityka przedsiębiorstwa zakłada bezpłatne naprawianie usterek wynikających z wad fabrycznych, nawet po upływie okresu gwarancyjnego. Dotyczy to zwłaszcza produktów o dużym stopniu skomplikowania konstrukcyjnego lub o dużej wartości. Działanie to ma na celu ugruntowanie zaufania i lojalności klientów wobec marki, oraz nakłonienie ich do kolejnych transakcji. Prowadzenie takiej strategii sprzedaży związane jest z ponoszeniem wydatków.  Tu pojawia się pytanie, czy kwoty te można zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów.

Ustawa o CIT koszty uzyskania przychodów definiuje w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Są to „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.”. Celowość poniesienia kosztu wyraża się w istnieniu związku przyczynowo skutkowego lub gospodarczego między wydatkiem a przychodem lub źródłem przychodu.  Wydatek powinien być zatem racjonalny, czyli móc obiektywnie przyczynić się do uzyskania przychodu.  Może on także mieć na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu, czyli utrzymanie ich i ochronę przed utratą przed podatnika. Takie same kryteria dotyczące pojęcia „kosztów uzyskania przychodów” obowiązują w ustawie o PIT.

W interpretacji indywidualnej z 19 września 2013 r. (sygn. ILPB3/423-292/13-2/EK) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał bezpłatne naprawy pogwarancyjne za wydatki na reprezentację. W konsekwencji stwierdził, że nie są kosztem podatkowym. Wynika to z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT (tak samo brzmi art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT) . Wyjaśnił, że podatnik ponosi wydatki „w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu”.

Podnoszone przez organy podatkowe argumenty nie przekonały jednak Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu. W wyroku z 17 września 2014 r. (sygn. I SA/Po 15/14) uchylił  on interpretację Dyrektora IS w Poznaniu z 19 września 2013 r. Sąd stwierdził, że wydatki poniesione na bezpłatne naprawy pogwarancyjne nie są wydatkami na cele  reprezentacji. Zgodził się z argumentacją skarżącego, który zakwalifikował je jako koszt poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Wywiódł to z charakteru takich napraw – mają one głównie zapewnić klientowi odpowiednią usługę oraz bezpieczeństwo i prawidłowe funkcjonowanie produktów. Towarzyszy temu także realizacja strategii marketingowej sprzedawcy, mającej na celu pozyskanie klienta i zbudowanie jego zaufania wobec marki.

Autor:
	Mateusz Konieczny konsultant podatkowy w kancelarii KNDP Kolibski Nikończyk Dec i Partnerzy