Sąd uznał, że w sytuacji gdy podatnik zdecyduje się na wprowadzenie nowo wybudowanego budynku do ewidencji środków trwałych, który jest zdatny do użytku jedynie w części, z punktu widzenia przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budynek ten traktuje się tak jakby był zdatny do użytku w całości. Zdaniem Sądu decydujące znaczenie ma tu decyzja podatnika o dokonaniu wpisu do ewidencji środków trwałych – podatnik decydując się na amortyzację całego budynku przesądza, że budynek ten jest ukończony i zdatny do tego by służył w całości prowadzeniu działalności gospodarczej.

Wyrok sądu może uznać za kontrowersyjny. Trudno bowiem zgodzić się, że wpis do ewidencji środków trwałych określa zdatność budynku do jego używania. O zdatności do używania budynku powinny decydować co najmniej czynniki obiektywne, takie jak faktyczne rozpoczęcie używania budynku (całego budynku) albo faktyczne zakończenie budowy całości budynku. Uznając stanowisko sądu za prawidłowe można w zasadzie dojść do wniosku, że opodatkowane mogłyby zostać także nieistniejące jego części a to byłoby sprzeczne z celem ustawy, tj. opodatkowaniem faktycznie istniejącego majątku. Stanowisko sądu jest zatem niezgodne z przepisami ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Wyrok sądu jest nieprawomocny.