- charakterystycznych cech transakcji zawieranych pomiędzy podmiotami powiązanymi (cech, które mogą mieć wpływ na wartość transakcji),
- sposobu ustalania warunków transakcji który zostałby zastosowany przez podmioty niezależne w porównywalnych transakcjach zawieranych na rynku.
Zastosowanie konkretnej metody wyznaczenia rynkowej wartości transakcji może być uzależnione od:
- rodzaju realizowanych świadczeń,
- wykonywanych przez podmioty funkcji,
- wykorzystywanych aktywów (rzeczowych i niematerialnych) i ponoszonego ryzyka,
- strategii współpracy pomiędzy podmiotami,
- aktualnej sytuacji rynkowej oraz
- pozostałych ustaleń handlowych.
Metoda ustalania wartości transakcji użyta przez podmioty powiązane powinna prowadzić do podziału zysku osiągniętego z zawartej transakcji w taki sposób, w jaki ten podział zostałby dokonany przez podmioty niepowiązane, tj. w stosunku do zaangażowania stron w realizację transakcji. Decydujące znaczenie dla procesu ustalania warunków w transakcjach zawieranych przez podmioty powiązane ma odniesienie do prawdopodobnych decyzji gospodarczych niezależnych podmiotów w zakresie metod stosowanych w porównywalnych transakcjach. W związku z tym, podmioty powiązane powinny dążyć do uzyskania obiektywnej porównywalności sposobu wyznaczenia wartości transakcji stosowanego w transakcjach zawieranych pomiędzy podmiotami powiązanymi i w porównywalnych transakcjach rynkowych. Wskazane jest, aby metoda ustalenia warunków transakcji nie odbiegała od metod przeważnie stosowanych na rynku w podobnych sytuacjach oraz opierała się na dostępnych informacjach o warunkach (cenach lub innych wskaźnikach zyskowności) stosowanych w transakcjach porównywalnych zawieranych przez podmioty niepowiązane.
- nabywane towary odprzedawane są niezależnym podmiotom,
- ceny towarów nie mogą zostać ustalone przez zastosowanie metody porównywalnej ceny niekontrolowanej,
- odprzedawane towary nie podlegają znaczącemu przetworzeniu lub dostosowaniu przez dystrybutora,
- dystrybutor nie angażuje znaczących aktywów niematerialnych (np. znaków towarowych), których wpływ na ceny towarów nie mógłby być realnie określony.
Metoda rozsądnej marży (koszt plus) najczęściej znajduje zastosowanie w transakcjach sprzedaży produktów wytwarzanych na zlecenie dystrybutora (np. przez producenta kontraktowego), jak również w przypadku świadczenia usług z zakresu działalności pomocniczej i usług administracyjnych (np. usług stanowiących część procesu produkcji, usług magazynowych, informatycznych, przetwarzania danych itp.). Wytyczne OECD wskazują, że „metoda ta jest bez wątpienia najbardziej użyteczna wówczas, gdy półprodukty sprzedawane są pomiędzy powiązanymi ze sobą stronami i gdy przedsiębiorstwa powiązane zawarły długoterminowe umowy dotyczące wspólnego eksploatowania środków produkcji lub długoterminowe porozumienia dotyczące kupna, dostawy czy zaopatrzenia albo gdy transakcja polega na świadczeniu usług..”