W praktyce spotykane są trzy podejścia.
Pierwsze zakładające ciągłość wyceny pozycji wyrażonych w walutach obcych mówi – nie robić nic.
Drugie, bardzo często stosowane w praktyce, ponieważ jest wygodne ze względów podatkowych mówi – dokonać wyksięgowania naliczonych na dzień bilansowy różnic kursowych stornem.
Trzecie najrzadziej stosowane zakłada wystornowanie różnic kursowych z chwilą faktycznej regulacji rozrachunków
Jednostka powinna mieć w swojej polityce rachunkowości zapisane, które z tych podejść stosuje. Przyjęta metoda powinna być oczywiście stosowana w sposób ciągły.
Przy stosowaniu metody pierwszej jednostka w dniu faktycznej zapłaty należności lub zobowiązań ujmuje w księgach rachunkowych nowego roku obrotowego tylko zrealizowane różnice kursowe ustalone od początku tego roku obrotowego do dnia zapłaty należności lub zobowiązania.
Jeśli jednostka stosuje metodę drugą to na dzień 1 stycznia roku następnego stornuje (wyksięgowuje) różnice kursowe ustalone na dzień bilansowy z kont rozrachunków (należności i zobowiązań) w korespondencji z kontem:
1. Jeżeli były to dodatnie różnice kursowe – przychodów finansowych
2. Jeżeli były to ujemne różnice kursowe – kosztów finansowych -.
Ujęcie w księgach rachunkowych rzeczywiście zrealizowanych różnic kursowych, ustalonych za okres od momentu powstania należności lub zobowiązań do dnia ich zapłaty, następuje w dniu uregulowania rozrachunków
Jeśli jednostka stosuje metodą trzecią to w dniu faktycznej regulacji (zapłaty) należności lub zobowiązań stornuje różnice kursowe ustalone na dzień bilansowy. Następnie (równocześnie) ustala i wprowadza do ksiąg rachunkowych różnice kursowe faktycznie zrealizowane, ustalone za okres od momentu powstania należności lub zobowiązań do dnia ich zapłaty w korespondencji z kontami przychodów lub kosztów finansowych.
Podstawa prawna
Art. 30 ust 1 i 2 ustawy o rachunkowości
