NSA potwierdził, że przedmiotowy wydatek ma związek z prowadzoną przez spółkę działalnością. Zaspokojenie potrzeb wspólników jest bowiem konieczne do zabezpieczenia źródła przychodów. W uzasadnieniu do wyroku Sąd podkreślił, że niewypłacenie dywidendy prawdopodobnie spowoduje sprzedaż akcji przez obecnych akcjonariuszy. Powyższe mogłoby zatem doprowadzić do negatywnego postrzegania spółki przez potencjalnych inwestorów, co w konsekwencji niekorzystnie wpłynęłoby na działalność gospodarczą spółki, a więc przyczyniłoby się do pogorszenia źródła przychodów.

Wydatki związane z zaciągnięciem kredytu przeznaczonego na wypłatę wspólnikom dywidendy są niewątpliwie związane z funkcjonowaniem spółki. Zobowiązanie spółki wobec wspólników nie jest znacząco inne od zobowiązań wobec kontrahentów. Zatem należyte jego wykonanie jest konieczne z punktu widzenia prowadzenia działalności gospodarczej, ponieważ prawidłowe funkcjonowanie spółki jest czynnikiem powodującym zabezpieczenie jej źródła przychodów. Poza tym, na mocy przepisów Kodeksu spółek handlowych spółka jest zobowiązana do wypłaty dywidendy na rzecz swoich akcjonariuszy. Brak wypłaty dywidendy oznaczałoby niewywiązanie się przez spółkę z ustawowych obowiązków, czyli działanie sprzeczne z prawem.

Ponadto NSA zwrócił uwagę, że przy kwalifikacji wydatku jako kosztu uzyskania przychodów należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności towarzyszące poniesieniu kosztu. Nie bez znaczenia jest więc racjonalność działania podmiotu z punktu widzenia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanymi korzyściami, w postaci osiągnięcia przychodu, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła. Wobec powyższego, mimo, że koszty w postaci odsetek nie mają bezpośredniego związku z osiąganymi przychodami, są one wydatkami racjonalnie i gospodarczo uzasadnionymi. Zapobiegają bowiem utracie płynności finansowej przez spółkę, tym samym służą zabezpieczeniu źródła przychodów.

Należy więc zwrócić uwagę, że pozyskanie kredytu na wypłatę dywidendy ma dla spółki pozytywne skutki ekonomiczne, tzn. oprócz zachowania płynności, spółka nie gromadzi środków, co do których nie ma jeszcze planów ich wykorzystania. Wobec czego, zamiast przechowywać zakumulowane zyski z lat ubiegłych na dywidendę, której terminu wypłaty spółka nie zna, podmiot wykorzystuje je do bieżącej działalności gospodarczej. Zachowanie to jest ekonomicznie i racjonalnie uzasadnione, sprzyja bowiem generowaniu przychodów.

Dodatkowo NSA podniósł argument, że w myśl art. 56 Traktatu Ustanawiającego UE zakazane są wszelkie ograniczenia w przepływie kapitału między Państwami Członkowskimi. NSA wskazał, że pod pojęciem przepływu kapitału w rozumieniu art. 56 ust. 1 Traktatu rozumie się w szczególności inwestycje bezpośrednie, to znaczy wszelkiego rodzaju inwestycje dokonywane przez osoby fizyczne lub prawne, które służą ustanowieniu lub utrzymaniu trwałych i bezpośrednich powiązań między osobą, która wniosła kapitał, a przedsiębiorcą, któremu udostępniła ona kapitał w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Podsumowując powyższe, wykładnia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzącą do wniosku, że odsetki od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy dla akcjonariuszy nie jest kosztem stanowi ograniczenie w rozumieniu wyżej przytoczonego przepisu Traktatu, zatem nie może być stosowana.