Czytelnik ma prawo do potraktowania powyższej dostawy towarów jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów [WDT] i zastosowania stawki 0 % VAT, jeżeli udowodni na podstawie obiektywnych przesłanek, że WDT miała miejsce. Podobną wątpliwość na korzyść podatnika rozstrzygnął niedawno także warszawski WSA (wyrok WSA w Warszawie z 5.5.2009 r., III SA/Wa 3448/08).
Dla uznania transakcji za WDT konieczne jest spełnienie kilku warunków. Po pierwsze, transakcja musi posiadać cechy zwykłej dostawy podlegającej VAT, a więc musi polegać na przeniesieniu na kupującego prawa do „rozporządzania towarem jak właściciel”. W przypadku transakcji opisanej przez Czytelnika niewątpliwie nabywca otrzymał prawo do rozporządzania towarami jak właściciel, a co za tym idzie, doszło do wykonania dostawy. Kluczowe dla sprawy były stosowane formuły INCOTERMS, przewidujące, że ryzyko utraty lub uszkodzenia towarów przechodzi na nabywcę z chwilą, gdy sprzedający wydał je przewoźnikowi.
Po drugie, w ramach WDT musi nastąpić wywiezienie towarów z Polski i dostarczenie ich do nabywcy na terenie innego kraju UE. Ta przesłanka także została spełniona, gdyż towar opuścił granicę Polski a kradzież nastąpiła za granicą. W tym przypadku Czytelnik powinien jednak udowodnić, że kradzież rzeczywiście miała miejsce poza terytorium Polski (przykładowo za pomocą protokołów policyjnych). Czytelnik – uwzględniając warunki dostawy – nie musi przy tym dodatkowo udowodnić, iż towar fizycznie dotarł do klienta.
Po trzecie wreszcie, dla uznania danej transakcji za WDT niezbędne jest spełnienie wymogów formalnych. Zgodnie z przepisem art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT warunkiem objęcia danej dostawy stawką 0% jest posiadanie przez podatnika przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy dowodów, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa UE innego niż terytorium kraju. Dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, są dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy VAT, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Są to: (1) dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi) (2) kopia faktury oraz (3) specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
Z przedstawionego przez Czytelnika opisu wynika, iż w przypadku, gdy nastąpi kradzież ciężarówki przewoźnika/spedytora łącznie z całym towarem, Spółka posiada wymienione powyżej dokumenty z tym, że list przewozowy CMR jest potwierdzony wyłącznie przez przewoźnika (fakt otrzymania towaru nie jest potwierdzony przez nabywcę). Pomimo tego, prawo do zastosowania stawki 0 % VAT nie może być kwestionowane, jeśli Czytelnik udowodni – przy pomocy innych dokumentów – iż dostawa do innego kraju UE miała rzeczywiście miejsce.
Znacznie dalej poszedł NSA w wyroku z 13.5.2008 r. (I FSK 611/07), gdzie wskazał, iż warunki formalne uzależniające stosowanie stawki 0 % VAT z tytułu WDT są niezgodne z prawem wspólnotowym, w sytuacji gdy jest bezsporne, że podatnik dokonał WDT i nie zachodzą okoliczności wskazujące na jakiekolwiek nadużycie podatkowe.
Podstawa prawna:
1. Dyrektywa Rady 2006/112/WE z 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE z 11.12.2006 r. L 347/1 ze zm.)
2. Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.)