Wobec braku stosownej definicji w prawie podatkowym, należy dokonać analizy charakteru prawnego umowy o roboty budowlane. Zgodnie z art. 647 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny  (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę o roboty budowlane wykonawca zobowiązuje się do oddania przewidzianego w umowie obiektu, wykonanego zgodnie z projektem i z zasadami wiedzy technicznej, a inwestor zobowiązuje się do dokonania wymaganych przez właściwe przepisy czynności związanych z przygotowaniem robót, w szczególności do przekazania terenu budowy i dostarczenia projektu, oraz do odebrania obiektu i zapłaty umówionego wynagrodzenia.

Forma, sposób i rodzaj dokumentu potwierdzającego wykonanie robót budowlanych co do zasady winien być określony w umowie łączącej strony. Wskazać również należy, iż art. 3 pkt 13 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156 poz. 1118 ze zm.) definiuje pojęcie „protokoły odbiorów częściowych i końcowych”, jako jeden z elementów „dokumentacji budowy”. Z przepisów prawa budowlanego wynika zatem, iż wykonanie usługi rozumie się jako odbiór techniczny robót, na okoliczność którego sporządza się stosowny protokół odbioru – częściowy bądź końcowy. Powyższe wynika również z interpretacji indywidualnych, wydawanych przez organy podatkowe (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 2 listopada 2010 r., sygn. IBPP3/443-833/10/IK, np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 grudnia 2010 r., sygn. IPPP1-443-1024/10-2/EK).