Stan faktyczny oraz stanowisko NSA
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podatnik wniósł o potwierdzenie, że art. 132 ust. 1 lit (f) Dyrektywy 112¹ nie został prawidłowo zaimplementowany przez polskiego ustawodawcę, a w związku z tym możliwe jest bezpośrednie zastosowanie tego przepisu przez podmioty krajowe, a także (jeśli odpowiedź będzie twierdząca), że na podstawie Dyrektywy 11 usługi, jakie podatnik będzie świadczył na rzecz swoich kontrahentów, są usługami zwolnionymi od VAT na podstawie art. 132 ust. 1 lit. (f) tej Dyrektywy.

Minister Finansów odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzając, że przepisy Dyrektywy 112 nie są przepisami prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Na skutek skargi podatnika Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że odmowa merytorycznego odniesienia się do stanowiska podatnika narusza prawo, albowiem po 1 maja 2004 r. interpretacja przepisów krajowych ustaw podatkowych dotyczących podatków zharmonizowanych musi być dokonana z uwzględnieniem wzorca, jaki stanowi m.in. Dyrektywa 112.

Rozpoznając skargę kasacyjną Ministra Finansów, Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko sądu pierwszej instancji.

Tezy
W omawianym wyroku NSA sformułował następujące tezy:
„1) Zgodnie z art. 91 ust. 3 Konstytucji, przy uwzględnieniu art. 53 i art. 54 Traktatu Akcesyjnego² oraz art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w brzmieniu i numeracji ustalonej przez art. 2 pkt 235 i art. 5 ust 1 Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską z dniem 1 grudnia 2009 r., dyrektywa przyjęta przez Radę, jako organ organizacji międzynarodowej jaką jest Unia Europejska, jest źródłem prawa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Konstytucji, a jej normy powinny być implementowane do krajowego porządku prawnego.
2) W sytuacji, gdy dyrektywa dotyczy problematyki podatkowej, tak jak Dyrektywa 112, jej normy stanowią przepisy prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, a w przypadku braku ich implementacji lub jej wadliwości, stanowią podstawę prawną, na którą mogą się powoływać podmioty indywidualne – w zakresie jednak tych tylko przepisów dyrektywy, które są wystarczająco jasne i bezwarunkowe, a więc sformułowanych w sposób pozwalający na ich bezpośrednie zastosowanie.
3) W pojęciu „przepisów prawa podatkowego” w rozumieniu art. 14b § 1 w zw. z  art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej mieszczą się przepisy Dyrektywy 112, co oznacza, że Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, jest obowiązany wydać, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację w zakresie przepisów tej dyrektywy oraz ich implementacji do krajowych aktów prawnych normujących podatek od towarów i usług.”

Komentarz
Prezentowany wyrok po raz pierwszy chyba tak wyraźnie zalicza przepisy Dyrektywy 112 do źródeł prawa i umożliwia podatnikom uzyskanie pisemnej interpretacji w zakresie przepisów tej Dyrektywy oraz ich implementacji do krajowych aktów prawnych normujących podatek od towarów i usług.

Odwołując się do konstytucyjnego katalogu źródeł prawa, a także do przepisów Traktatu z Aten i Traktatu z Lizbony Naczelny Sąd Administracyjny nader wyraźnie zaakcentował, że zarówno organy podatkowe, jak i sądy mają obowiązek nadawania przepisom krajowym taki sens, przy którym wystąpi zgodność z normami prawa wspólnotowego. Minister Finansów i upoważnione przez niego jednostki nie mogą zatem uchylać się od udzielenia wyraźnej odpowiedzi, czy np. dany przepis ustawy o podatku od towarów i usług jest wyrazem prawidłowej implementacji przepisów Dyrektywy 112, a także czy podatnik tego podatku może w odniesieniu do konkretnej sytuacji zastosować przepis prawa wspólnotowego.

Dotychczas w praktyce możliwość skutecznego odwołania się do przepisów prawa wspólnotowego istniała często dopiero na etapie postępowania sądowoadministracyjnego. Wypada mieć nadzieję, że prezentowany wyrok wymusi zmianę tej praktyki.

1) Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej

2) Akt z dnia 16 kwietnia 2003 r. dotyczący warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących  podstawę Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 90, poz. 864, Dz.U.UE.L.03.236.33)