Potwierdzanie sald należności i zobowiązań jako technika badania sprawozdań finansowych, część 1

Rozrachunki, jak każdy składnik wykazany w bilansie podlegają inwentaryzacji na koniec roku obrotowego (terminy i częstotliwość inwentaryzacji określa – UoR art. 26 ust. 3 pkt 1). Metoda potwierdzenia sald polega na uzyskaniu od kontrahentów oświadczeń o wartościowym stanie wzajemnych rozrachunków ujętych w księgach rachunkowych oraz wyjaśnieniu i rozliczeniu ewentualnych różnic. Należy zwrócić uwagę, iż obowiązek inwentaryzacji pojawia się tylko w przypadku należności.  Inicjatywę w kwestii uzyskania od kontrahenta potwierdzenia salda ustawodawca pozostawił więc w gestii wierzyciela. Jednostka wezwana do potwierdzenia salda (dłużnik) powinna potwierdzić zgodność salda lub też zgłosić zastrzeżenia. W ten sposób zostanie zinwentaryzowana zarówno należność u wierzyciela, jak i zobowiązanie u dłużnika. Ustawa o rachunkowości nie zabrania jednak dłużnikowi wystąpić o potwierdzenie wysokości długu, jaki na nim ciąży – jeżeli uzna to za stosowne.

W myśl art. 66 ust. 5 ustawy o rachunkowości jednostka powinna zawrzeć umowę o badanie rocznego sprawozdania finansowego w takim terminie, który umożliwia biegłemu rewidentowi udział w inwentaryzacji jej znaczących składników majątkowych. Natomiast zgodnie z pkt. 42 i 43 krajowego standardu rewizji finansowej nr 1 „Ogólne zasady badania sprawozdań finansowych”, w zakres badania rocznego sprawozdania finansowego i ksiąg rachunkowych wchodzi – w miarę potrzeby – udział biegłego rewidenta (członków zespołu badającego pod jego kierunkiem) w charakterze obserwatora w inwentaryzacji znaczących składników majątkowych oraz w uzgodnieniu sald znaczących pozycji aktywów i pasywów nie mających postaci rzeczowej.

Biegły rewident ustala czy jego udział w inwentaryzacji drogą uzgadniania sald z kontrahentami badanej jednostki jest niezbędny dla uzyskania wystarczających i odpowiednich dowodów badania, potwierdzających  istnienie określonych pozycji sprawozdania finansowego. Warunkiem uznania przez biegłego rewidenta za wiarygodną procedurę uzgodnień sald dokonanych przez badaną jednostkę jest uzyskanie przez niego pewności, że:

– w odniesieniu do należności:

  • jednostka wystosowała prośbę o potwierdzenie sald należności do wszystkich znaczących kontrahentów,
  • prośby te zostały skierowane na właściwy adres,
  • od większości (z punktu widzenia istotności) kontrahentów otrzymano potwierdzenia wysokości sald);

– w odniesieniu do zobowiązań:

  • jednostka otrzymała od wszystkich znaczących wierzycieli prośbę o uzgodnienie sald,
  • uzgodnienia takie nastąpiły,
  • nie pominięto żadnej z próśb o uzgodnienie.
zobacz również:

Dodaj komentarz