Podobnie będzie z innymi elementami „infrastruktury” informatycznej. Na przykład pozornie wydaje się, iż monitory nie powinny stanowić odrębnych środków trwałych, gdy tymczasem coraz częściej w istocie jest on samodzielny i powinien być uznany za odrębny obiekt inwentarzowy. Niektóre monitory posiadają już funkcje umożliwiające odtwarzanie na nich danych bez konieczności korzystania ze stacji dysków.
Często też o konieczności uznania monitora za samodzielny obiekt przesądza sposób użytkowania. Na przykład w jednostkach zajmujących się projektowaniem albo agencjach reklamowych, przy profesjonalnej obróbce zdjęć i filmów, konieczna jest praca na większej ilości monitorów niż jeden. Przenoszenie samodzielnych w gruncie rzeczy monitorów między stanowiskami pracy jest tam codziennością. Przypisanie do jednego zespołu komputerowego nie odzwierciedlałoby absolutnie sposobu wykorzystywania tego aktywa i rodziłoby niesamowite problemy, chociażby przy inwentaryzacji.
Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. jedn. Dz. U. z 2009 r. nr 152, poz. 1223 ze zm.) definiuje w art. 3 ust. 1 pkt 15 środek trwały jako rzeczowy składnik majątku, który jest kompletny, zdatny do użytkowania i użytkowany na potrzeby jednostki prze okres nie krótszy niż 12 miesięcy. Te warunki w przypadku monitorów „wędrujących” po biurach projektowych czy innych jednostkach, gdzie wykonywana jest za ich pomocą ww. specyficzna praca, bez wątpienia spełniają te wymogi.
Podstawa prawna:
ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. jedn. Dz. U. z 2009 r. nr 152, poz. 1223 ze zm.)
