Analizując przepisy ustawy Prawo o notariacie należy pamiętać o tym, że tego typu dokument będzie mógł zostać wydany jedynie po uprzednim spisaniu przez rejenta protokołu dziedziczenia, co może nastąpić przy udziale wszystkich osób, które mogą wchodzić w rachubę jako spadkobiercy testamentowi, ale i ustawowi, a także osób, na których rzecz testator uczynił zapisy windykacyjne. Elementy, które powinny znaleźć się we wspomnianym protokole, zostały skonkretyzowane w art. 95c § 2 pkt 7 u.pr.not. Zgodnie z zawartymi wytycznymi w protokole należy wskazać, czy zostały złożone oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku bądź zapisu windykacyjnego, czy wydane zostało orzeczenie w przedmiocie niegodności spadkobiercy lub zapisobiercy oraz czy doszło do zawarcia umowy, której treścią było zrzeczenie się dziedziczenia po spadkodawcy. Jeżeli w chwili sporządzania protokołu nie upłynął jeszcze sześciomiesięczny termin przewidziany  na złożenie oświadczenia w kwestii odrzucenia lub przyjęcia zapisu windykacyjnego, a oświadczenie to nie zostało wcześniej złożone, jego treść należy objąć protokołem wraz z jednoczesnym zamieszczeniem informacji o dacie, miejscu złożenia oświadczeń przez poszczególnych zapisobierców. Sporządzenie aktu dziedziczenia dopuszczalne jest  dopiero wtedy, gdy notariusz nie poweźmie żadnych wątpliwości, nie tylko w stosunku do osoby spadkobiercy i wysokości udziałów w spadku, ale także co do zapisobiercy windykacyjnego i przedmiotu zapisu. W przeciwnym razie, jeżeli zostaną ujawnione okoliczności uzasadniające podejrzenie, że przy sporządzaniu aktu nie są obecne wszystkie osoby, których stawiennictwo jest konieczne, notariusz powinien odmówić sporządzenia aktu poświadczenia dziedziczenia. Notariusz nie posiada żadnych instrumentów, które pozwoliłyby mu na stwierdzenie, że przedmiot zapisu windykacyjnego należał do masy spadkowej z chwilą śmierci spadkodawcy, co w konsekwencji uzasadnia odmowę sporządzenia poświadczenia dziedziczenia nawet przy najmniejszych wątpliwościach powziętych przez notariusza. Należy w tym miejscu podkreślić, że nie ma możliwości wydania częściowego aktu poświadczenia dziedziczenia, czyli takiego, który obejmowałby jedynie poświadczenie nabycia przedmiotu zapisu windykacyjnego, bez poświadczenia nabycia spadku oraz wydania poświadczenia dziedziczenia bez wymienienia ustanowionych zapisobierców windykacyjnych i nabytych przez nich przedmiotów. Podobnie jak w przypadku sądowego stwierdzenia nabycia spadku ma to znaczenie z punktu widzenia zabezpieczenia zapisobierców windykacyjnych przed nieuprawnionym rozporządzaniem przez spadkobierców przedmiotem zapisu windykacyjnego. Stąd też osoby na rzecz których spadkodawca uczynił zapisy windykacyjne wraz z przypadającymi im przedmiotami, muszą, obok spadkobierców, zostać wymienieni w akcie poświadczenia dziedziczenia. Jednakże, gdyby doszło do sytuacji, w której w pierwotnym akcie poświadczenia dziedziczenia nie ujęto tych wymaganych informacji, obowiązkiem notariusza jest sporządzenie aktu uzupełniającego, o  którym mowa w art. 95, który stanowi, że „jeżeli w akcie poświadczenia dziedziczenia nie wskazano spadkobierców dziedziczących gospodarstwo rolne lub osób na których rzecz spadkodawca uczynił zapisy windykacyjne, notariusz sporządzi w tym przedmiocie akt uzupełniający, stosując odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału”. Warto w tym miejscu podkreślić, że ustawodawca nie przewidział podobnego uregulowania w stosunku do postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, w którego treści nie wskazano przedmiotu zapisu windykacyjnego, co na mocy art. 677 § 2 k.p.c. należy do obowiązku sądu rozpoznającego sprawę. Nie będzie także w tym przypadku możliwości sięgnięcia do rozwiązania zawartego w § 3 wyżej wspomnianego artykułu, czyli do wydania postanowienia częściowego, dotyczącego stwierdzenia nabycia przedmiotu zapisu windykacyjnego. Jak widać, o ile w przypadku prawa o notariacie dołożono należytej staranności i przewidziano możliwość wydania postanowienia uzupełniającego, gdy zostaną spełnione przesłanki określone w owej ustawie, o tyle w przypadku postępowania sądowego ustawodawca nie wykazał się pożądaną w tym wypadku starannością. Można posiłkować się art. 351 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., zgodnie z którym strona może w ciągu dwóch tygodni od ogłoszenia  wyroku, a gdy doręczenie wyroku następuje z urzędu-od jego doręczenia, zgłosić wniosek o uzupełnienie wyroku, jeśli sąd nie orzekł o całości żądania. Jak widać uczestnicy postępowania są w tym przypadku ograniczeni dwutygodniowym terminem, liczonym od ogłoszenia postanowienia o stwierdzenia nabycia spadku. W tym miejscu warto pochylić się nad przepisami postępowania cywilnego, regulującymi ewentualną zmianę postanowienia stwierdzającego nabycie zapisu windykacyjnego bądź aktu poświadczenia dziedziczenia. Zgodnie z art. 679 § 1-3 k.p.c. jeżeli osoba, która uzyskała stwierdzenie nabycia przedmiotu windykacyjnego, nie jest zapisobiercą lub jej udział w przedmiocie zapisu jest inny niż stwierdzony, to każdy zainteresowany może zgłosić wniosek o wszczęcie postępowania o uchylenie lub zmianę postanowienia, w którym to nabycie stwierdzono. Pewne ograniczenie wprowadza zdanie drugie art. 679 § 1 k.p.c., gdyż ten, kto był uczestnikiem postępowania o stwierdzenie nabycia spadku, może tylko wówczas żądać zmiany postanowienia stwierdzającego nabycie spadku, gdy żądanie opiera na podstawie, której nie mógł powołać w tym postępowaniu, a wniosek o zmianę składa przed upływem roku od dnia, w którym uzyskał tę możność. W razie przeprowadzenia dowodu, że przedmiot zapisu nabyła inna osoba, niż wskazana w prawomocnym postanowieniu obejmującym stwierdzenie nabycia przedmiotu zapisu windykacyjnego, sąd spadku, zmieniając to postanowienie, stwierdzi nabycie przedmiotu zapisu windykacyjnego zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym.