W katalogu tym znajdują się m.in. przychody za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego. Przychody te zaliczane są w większości umów o unikaniu podwójnego opodatkowania do kategorii tzw. należności licencyjnych, które podlegają opodatkowaniu w państwie siedziby podmiotu je otrzymującego, jak i mogą podlegać opodatkowaniu w państwie, w którym powstają.

Na gruncie ustawy o CIT powyższe przychody opodatkowane są co do zasady stawką 20%, przy czym po spełnieniu przesłanek z art. 21 ust. 3 – 8 ustawy o CIT w transakcjach z podmiotami z państw Unii Europejskiej może mieć zastosowanie stawka obniżona w wysokości 5%. Niższa niż 20% stawka podatku może zostać zastosowana także na podstawie właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (mającej pierwszeństwo w stosowaniu w stosunku do przepisów ustawy o CIT). W przypadku zastosowania stawek wynikających z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak i stawki obniżonej przewidzianej w ustawie o CIT wymagane jest posiadanie certyfikatu rezydencji odbiorcy należności licencyjnych.

Podmiotem odpowiedzialnym za pobranie podatku od należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego jest podmiot je wypłacający. Ponieważ ani ustawa o CIT, ani umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie zawierają definicji „urządzenia przemysłowego”, „użytkowania”, „prawa do użytkowania”, podatnicy i płatnicy podatku często mają wątpliwości co należy rozumieć pod tymi pojęciami, a zasadność pobrania podatku przez płatnika niejednokrotnie prowadzi do sporów między kontrahentami. Zgodnie z większością umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli z treści przepisu szczególnego nie wynika inaczej, każde pojęcie o ile nie zostało zdefiniowane w inny sposób, należy rozumieć zgodnie z prawem danego państwa w zakresie podatków, których dotyczy umowa.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia „urządzenie”, lecz podaje tylko przykładowe jego formy takie jak urządzenie przemysłowe, w tym środek transportu, handlowe czy naukowe. Wobec braku definicji ustawowych w celu zdefiniowania pojęcia „urządzenie przemysłowe” należy odnieść się do definicji językowej. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6 grudnia 1996 r. (sygn. III SA 1091/94) „urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonania czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe”. „Przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle. Urządzenie przemysłowe stanowi zatem pewien zespół mechanizmów, elementów technicznych, które mogą mieć zastosowanie w działalności podmiotów o określonej specyfice przemysłowej. Jak wynika z interpretacji organów podatkowych urządzeniem przemysłowym będą zatem m.in. samochody, samoloty, statki morskie, dźwigi, ciągniki siodłowe, odladzarki oraz kabiny dla palaczy (np. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 28 lipca 2010 r., sygn. ITPB3/423-210/10/AM; interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 maja 2010 r., sygn. IBPBI/2/423-321/10/BG; interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 kwietnia 2010 r., sygn. ILPB3/423-60/10-4/MM).

Opodatkowaniu podlega należność, która jest wypłacana z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego. Zgodnie ze stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego przedstawionym w wyroku z 12 stycznia 1996 r. (sygn. SA/Gd 2627/94), określenie „użytkowanie” jest pojęciem obejmującym wynajęcie, wydzierżawienie lub inne korzystanie z takiego urządzenia na podstawie zawartych w tym zakresie umów cywilnoprawnych. Za należności licencyjne należy więc uznać opłaty wypłacane na podstawie umowy, w wyniku której następuje oddanie urządzenia przemysłowego w używanie.

1) Ustawa z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. tekst jedn. Dz. U.  2011 nr 74, poz. 397).