Wycena nieruchomości inwestycyjnych w polskich i międzynarodowych standardach rachunkowości – początkowe ujęcie i zmiany wartości, część 2

Wartość godziwą ujętego składnika inwestycji należy ustalić nie później niż na koniec okresu sprawozdawczego. Zarówno o wzroście jak i spadku wartości nieruchomości może świadczyć szereg przesłanek, których trwałe działanie skutkować powinno korektą wartości godziwej składnika wartości niematerialnej. W szczególności zaliczyć do nich można: znaczny spadek/wzrost czynszów za najem powierzchni w okolicy, pojawienie/likwidacja się konkurencji wpływającej na stawki czynszów, załamanie/rozwój rynku nieruchomości w danym regionie czy też długotrwałe trudności ze znalezieniem nowego najemcy. Sposób oszacowania wartości godziwej jest zależny od wielu czynników, jak np. położenie nieruchomości, istnienie aktywnego rynku nieruchomości. Za wiarygodne przyjmuje się szacunki wyznaczone: na poziomie najbardziej prawdopodobnej ceny możliwej do uzyskania na rynku na dzień bilansowy, w oparciu o aktualne ceny na rynku nieruchomości, w oparciu o niedawne ceny z mniej aktywnego rynku lub na podstawie zdyskontowanych przyszłych przepływów pieniężnych.
Wykazany powyżej drugi z modeli prezentacji bilansowej zakłada wycenę w cenach historycznych z uwzględnieniem zasady ostrożności, co oznacza, iż wartość nieruchomości w cenie nabycia, nie może być wyższa od jej wartości rynkowej. Wystąpienie takiej sytuacji powinno skutkować dokonaniem odpisu aktualizującego wartość nieruchomości. Stosując wycenę wg zasad dla środków trwałych, podobnie jak dla rzeczowych aktywów trwałych dokonuje się odpisów umorzeniowych i uwzględnia zmiany wartości na skutek ulepszenia, przebudowy, modernizacji.
Na podstawie analizy sprawozdań finansowych sporządzonych za 2009 rok i udostępnionych publicznie można stwierdzić, iż w praktyce jednostki wykorzystują właśnie model wyceny historycznej do wyceny nieruchomości inwestycyjnych.

Dodaj komentarz