Błędy w zakresie środków trwałych dotyczą także klasyfikacji umów leasingowych, a dokładniej ujmowania w księgach korzystającego środków trwałych wykorzystywanych na podstawie leasingu operacyjnego lub też nieujęcia w księgach korzystającego środków trwałych będących przedmiotem leasingu finansowego. Ponadto jednostki gospodarcze przy wprowadzaniu umów leasingowych do ksiąg rachunkowych często sugerują się nazwą leasingu określoną w umowie, bez przeprowadzenia analizy ogólnych warunków umowy leasingowej, lub też dokonują weryfikacji umów leasingowych jedynie pod kątem podatkowym, ujmując je w księgach rachunkowych podatkowo. Należy zaznaczyć iż, ujęcie leasingu w księgach rachunkowych zgodnie z przepisami podatkowymi możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy sprawozdanie finansowe jednostki gospodarczej nie podlega badaniu przez biegłego rewidenta. W przeciwnym wypadku jednostka ma obowiązek wykazania umowy leasingowej zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o rachunkowości. Niewłaściwe ujęcie leasingu w księgach rachunkowych prowadzi do wykazywania środków trwałych i zobowiązań finansowych w niepoprawnej wysokości.

Błędem jest też ujmowanie w ramach pozycji środków trwałych – składników o charakterze inwestycyjnym. Wynika to z faktu, iż jednostki nie aktualizują przeznaczenia posiadanych środków trwałych, co wpływa na wartość wykazywanych środków trwałych oraz kosztów amortyzacji w rachunku zysków i strat.

Do nieprawidłowości w zakresie środków trwałych należy też zaliczyć wykazywanie w bilansie, w pozycji środków trwałych w budowie – składników, które są już wykorzystywane w ramach prowadzonej działalności. Takie ujęcie składników majątkowych czasami wynika ze zwykłego przeoczenia, jednakże w większości przypadków ma na celu minimalizowanie kosztów bieżącego okresu poprzez minimalizowanie wartości odpisów amortyzacyjnych.