Stan faktyczny oraz stanowisko NSA
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podatnik wskazał, że nabył nieruchomość w celu podjęcia na niej działalności produkcyjnej. Przed oddaniem obiektu do używania przeprowadził remont, który był konieczny z uwagi na stan nieruchomości. Podatnik zapytał, czy wydatki poniesione na przeprowadzenie takiego remontu może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Przedstawiając własne stanowisko stwierdził, że wydatki te należało zaliczyć do kosztów podatkowych w całości w dacie ich poniesienia.

Minister Finansów uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Wyjaśnił, że wydatki poniesione na remont obiektu przed jego oddaniem do używania powinny być rozłożone w czasie poprzez odpisy amortyzacyjne. W ocenie organu skoro remont obiektu został przeprowadzony przed jego oddaniem do używania, to wydatki na ten cel powinny zwiększać wartość początkową środka trwałego (art. 16g ust. 1 i 3 u.p.d.o.p.¹). W przypadku odpłatnego nabycia środka trwałego za jego wartość początkową, od której dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, uważa się bowiem cenę nabycia, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Do kosztów tych można zaliczyć koszty remontu nabytego obiektu, poniesione przed oddaniem go do używania. Oznacza to, iż wydatki te powinny być zaliczone do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne od podlegającego amortyzacji środka trwałego, po jego oddaniu do używania.

WSA w Opolu oraz NSA potwierdziły prawidłowość stanowiska zajętego w sprawie przez Ministra Finansów. NSA stwierdził, że redakcja art. 16g ust. 3 u.p.d.o.p. świadczy o tym, że wymienione przez ustawodawcę rodzaje wydatków składające się na wartość początkową środka trwałego nie mają charakteru zamkniętego, jest to wyliczenie przykładowe. Dokonując wykładni systemowej wewnętrznej przepisów art. 16a ust. 1 pkt 1 i art. 16 g. ust. 3 u.p.d.o.p. należy twierdzić, że cenę nabycia środków trwałych stanowią wydatki, jakie podniósł podatnik od chwili ich nabycia do momentu stwierdzenia, że są kompletne i zdatne do użytku w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. W konsekwencji wydatki dotyczące przysposobienia środka trwałego do użytku w prowadzonej przez jego nabywcę działalności gospodarczej stanowią koszty związane z nabyciem środka trwałego. Jako takie powinny być one zaliczone do kosztów podatkowych poprzez odpisy amortyzacyjne.

Teza
Na podstawie uzasadnienia omawianego orzeczenia można sformułować następującą tezę:
„Koszty związane z kapitalnym remontem nowo nabytego środka trwałego jako wydatki związane z doprowadzeniem tegoż środka do użytku w działalności gospodarczej podatnika stanowią koszty związane z zakupem środka trwałego i uzasadniają zaliczanie ich do wartości początkowej środka trwałego, a co za tym idzie, do sukcesywnego ich zaliczania do kosztów (art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p.) poprzez odpisy amortyzacyjne.”

Komentarz
W prezentowanym wyroku NSA wskazał, kiedy wydatki na remont nowo nabytego środka trwałego podatnik powinien uwzględnić w wartości początkowej tego środka trwałego i zaliczać do kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne, a kiedy tego typu wydatki mogą być zaliczone do kosztów na zasadach ogólnych. W ocenie NSA momentem granicznym jest w tym przypadku oddanie danego środka trwałego do używania. Jeżeli wydatki remontowe podatnik ponosi przed tą chwilą, stanowią one jeden z elementów wartości początkowej środka trwałego podlegającej amortyzacji. Jeżeli zaś remont przeprowadzony jest po rozpoczęciu użytkowania środka trwałego w prowadzonej działalności gospodarczej, wydatki na ten cel stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 u.p.d.o.p.

NSA potwierdził stanowisko, które wcześniej wyraził m.in. WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 30 marca 2010 roku, sygn. akt I SA/Wr 115/10 uznając, że „w rozumieniu art. 16g ust. 3 u.p.d.o.p. „koszty związane z zakupem” to koszty związane z operacją zapoczątkowaną uzyskaniem tytułu własności rzeczy i zakończoną oddaniem tej rzeczy do użytku, determinowanego wykonywaną przez podatnika działalnością gospodarczą.”

Prezentowany wyrok, z uwagi na fakt, iż odnosi się do kwestii istotnej dla wielu podatników, niewątpliwie zasługuje na uwagę. Dostarcza on cennych informacji, w jaki sposób prawidłowo powinno się kwalifikować nakłady na środki trwałe w zależności od tego, w jakim momencie użytkowania tych środków zostały one poniesione.

1) Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)