Organy podatkowe określiły podatnikowi wysokość zobowiązania w VAT.
Kwestionując wydane w sprawie decyzje podatnik podniósł, że zostały one wydane z naruszeniem art. 93a § 2 pkt 2 w związku z art. 133 § 1 oraz art. 115 Ordynacji podatkowej, gdyż były skierowane do podmiotu nieistniejącego. Przedsiębiorstwo podatnika, w związku z którym powstało zobowiązanie w VAT, zostało bowiem wniesione aportem do spółki jawnej i z tym momentem przestało istnieć.
WSA w Łodzi uchylił wydane w sprawie decyzje uznając, że faktycznie nie powinny być one wydane w stosunku do podatnika – osoby fizycznej, a to w związku z faktem, że wniósł on swoje przedsiębiorstwo do spółki. W efekcie decyzje dotyczące podatku od towarów i usług winny być adresowane do tejże właśnie spółki, gdyż przejęła ona wszelkie prawa i obowiązki podatnika.
Wyrok Sądu I instancji został uchylony przez NSA, który stwierdził, że wraz z wniesieniem przedsiębiorstwa aportem do spółki osobowej, osoba fizyczna prowadząca przedsiębiorstwo nie traci podmiotowości podatkowej. Zdaniem NSA art. 93a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej nie może stanowić zatem podstawy do zwolnienia osoby fizycznej od odpowiedzialności za zobowiązania powstałe w czasie prowadzenia przez tę osobę indywidualnej działalności gospodarczej.
Teza
Na podstawie uzasadnienia omawianego orzeczenia można sformułować następującą tezę:
„W przypadku wniesienia aportem przez osobę fizyczną prowadzonego przez nią przedsiębiorstwa do spółki osobowej, art. 93a § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej nie może stanowić podstawy do zwolnienia tej osoby fizycznej od odpowiedzialności za zobowiązania powstałe w czasie prowadzenia przez nią działalności w ramach tego przedsiębiorstwa.”
Komentarz
Prezentowany wyrok wyjaśnia, w jakiej sytuacji znajduje się osoba fizyczna, która wniosła prowadzone przez siebie przedsiębiorstwo do spółki osobowej, kontynuując dalej prowadzenie działalności poprzez tę właśnie spółkę. Otóż zgodnie ze stanowiskiem NSA, w odniesieniu do okresów rozliczeniowych sprzed dokonania aportu, osoba fizyczna nie traci podmiotowości podatkowo-prawnej. W efekcie organy podatkowe są uprawnione, w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości rozliczeń podatkowych, do określenia wobec tejże osoby fizycznej zobowiązań podatkowych za te właśnie okresy.
Warto zwrócić uwagę na fakt, że odmienne od powyższego stanowisko zostało wcześniej wyrażone w wyroku NSA z dnia 29 czerwca 2012 roku, sygn. akt I FSK 490/12. Wobec widocznej rozbieżności w orzecznictwie w omawianym zakresie, na ostateczne rozstrzygnięcie prezentowanego problemu prawnego należy zatem poczekać do kolejnych wyroków NSA.