Stan faktyczny oraz stanowisko WSA
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podatnik wskazał, że nabył nieruchomość (działki gruntowe), które wprowadził do ewidencji środków trwałych prowadzonego przez siebie przedsiębiorstwa. Grunty te nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie zostały zabudowane, ani też nie zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Następnie nieruchomość została sprzedana. W tym stanie faktycznym podatnik zapytał, czy w związku ze sprzedażą nieruchomości będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu dokonania transakcji. W ocenie podatnika grunty, które wprowadził do ewidencji środków trwałych, nie stanowią środka trwałego w rozumieniu przepisów u.p.d.o.f.¹ Zdaniem wnioskodawcy skoro grunty te nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ani też nie były oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f., to przychody ze sprzedaży gruntów nie będą stanowiły przychodu z działalności gospodarczej, określonego w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) tej ustawy.

Minister Finansów uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Stwierdził, że zakupiony przez podatnika grunt był związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, ponieważ został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wobec powyższego przychód z odpłatnego zbycia gruntu (związanego z działalnością gospodarczą) jest przychodem z działalności gospodarczej, w myśl przepisu art. 14 ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.f.

WSA w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację. Sąd nie podzielił stanowiska organu interpretacyjnego, zgodnie z którym zakupiony przez wnioskodawcę grunt był związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, tylko z tego powodu, że był w posiadaniu podatnika i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Wpis do ewidencji środków trwałych nie ma charakteru konstytutywnego i sam w sobie nie przesądza o tym, że dany grunt stanowi środek trwały. Skoro jednym z warunków, zawartych w treści art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f., uznania danej nieruchomości za środek trwały jest jej wykorzystywanie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, bądź oddanie do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f., a sam podatnik jednoznacznie zaprzecza, aby ten warunek spełnił, to nie sposób przyjąć w interpretacji odmiennej sytuacji faktycznej. Wobec powyższego, zdaniem Sądu stanowisko organu, że dany grunt stanowi środek trwały, bo w jego ocenie był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, było w istocie polemiką z opisanym we wniosku stanem faktycznym, a takie działanie jest niedopuszczalne.

Teza
Na podstawie uzasadnienia omawianego orzeczenia można sformułować następującą tezę:
„Wpis do ewidencji środków trwałych nie ma charakteru konstytutywnego i sam w sobie nie przesądza o tym, że dany grunt stanowi środek trwały.”

Komentarz
Zgodnie z art. 22a u.p.d.o.f. środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 u.p.d.o.f.

Treść powyższej regulacji wyraźnie wskazuje zatem, że o tym, czy mamy do czynienia ze środkiem trwałym przesądza m.in. to, czy nieruchomość lub rzecz jest wykorzystywana przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Przepis ten, definiując pojęcie środka trwałego, nie odwołuje się natomiast do ewidencji środków trwałych, przesądzając tym samym, że ewidencja taka nie decyduje tym, czy dana rzecz stanowi środek trwały czy też nie.

Takie też stanowisko wynika z prezentowanego wyroku WSA w Poznaniu. Sąd uznał, że wpis środka trwałego do ewidencji ma jedynie charakter potwierdzający jego kwalifikację na gruncie podatkowym, lecz nie pełni on roli decydującej o tym, czy dana rzecz w ogóle jest środkiem trwałym.

1) ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2000 r., Nr 14 poz. 176 ze zm.)