Stan faktyczny oraz stanowisko WSA
Organy podatkowe określiły podatnikowi (przedsiębiorcy) zobowiązanie w podatku od nieruchomości. Wskazały, że podatnik jest użytkownikiem wieczystym zabudowanej nieruchomości. Zgodnie ze złożoną deklaracją podatkową nieruchomość tę podatnik traktował jako wykorzystywaną na potrzeby osobiste i nie zajętą dla potrzeb działalności, przez co opodatkował niższą stawką podatku od nieruchomości. W ocenie organów, w myśl art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.¹ grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i opodatkowane wyższą stawką podatku od nieruchomości to grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Wyjątkiem od tej zasady jest sytuacja, gdy przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. W niniejszej sprawie takich względów nie stwierdzono, a zatem konieczne było skorygowanie zadeklarowanego przez podatnika zobowiązania podatkowego.

Podatnik argumentował, że posiadana przez niego nieruchomość z przyczyn technicznych nie nadaje się do prowadzenia działalności gospodarczej. Znajdujące się na niej budynki są uszkodzone i przeznaczone do rozbiórki. Żadne prace remontowe istniejących budynków nie są przewidywane.

WSA w Poznaniu oddalił skargę wniesioną przez podatnika. Sąd zauważył, że zgodnie z przepisami u.p.o.l. zasadniczo do opodatkowania podatkiem od nieruchomości według stawek właściwych dla nieruchomości wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej wystarczające jest posiadanie nieruchomości przez przedsiębiorcę. Sam fakt przejściowego niewykorzystywania nieruchomości do prowadzonej działalności gospodarczej z innych powodów aniżeli względy techniczne, o których mowa w art. 1 a) ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. nie niweczy tego związku z prowadzeniem działalności gospodarczej, a tym samym nie wyklucza objęcia ich podatkiem od nieruchomości i to według stawek przewidzianych dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Natomiast względy techniczne, o których mowa w art. 1 a) ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., uniemożliwiające wykorzystywanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, powinny mieć charakter przeszkód obiektywnych, to znaczy nie mogą one być determinowane wolą podatnika, lecz okolicznościami zewnętrznymi, do których nie można jednak zaliczyć przeszkód o charakterze sezonowym lub technologicznym. W niniejszej sprawie Sąd nie stwierdził, aby nieruchomości podatnika nie mogły być wykorzystane do prowadzenia działalności gospodarczej. Co prawda budynki usytuowane na tej nieruchomości były w złym stanie technicznym, lecz prowadzenie na niej działalności gospodarczej mogłoby mieć miejsce po dokonaniu niezbędnego remontu i modernizacji tych budynków.

Teza
Na podstawie uzasadnienia omawianego orzeczenia można sformułować następującą tezę:
„Względy techniczne” jako przeszkoda uniemożliwiająca prowadzenie w budynkach działalności gospodarczej powinna mieć charakter trwały, co wynika z wyraźnego brzmienia art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., w którym stwierdza się, że chodzi o takie względy techniczne, które powodują, że przedmiot opodatkowania nie tylko nie jest, ale i nie może być (a więc w przyszłości) wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej.

Komentarz
Prezentowany wyrok wpisuje się w jednolitą linię orzeczniczą sądów administracyjnych dotyczącą interpretacji pojęcia względów technicznych, których wystąpienie uniemożliwia wykorzystanie nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej, przez co nieruchomości te mogą być opodatkowane niższą stawką podatku od nieruchomości niż stawka właściwa dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu, brak możliwości wykorzystania nieruchomości w działalności gospodarczej musi być stanem trwałym a nie jedynie przejściowym i musi on być wynikiem okoliczności niezależnych od podatnika (podobnie NSA w wyroku z dnia 9 stycznia 2009 roku, sygn. akt II FSK 1354/07 oraz z dnia 16 lutego 2006 roku, sygn. akt II FSK 301/05). Stanem takim nie jest zatem sytuacja, gdy podatnik nie wykorzystuje nieruchomości w swojej działalności z uwagi np. na zły stan techniczny znajdujących się na niej budynków, jeżeli możliwe jest dokonanie ich remontu i późniejszej wykorzystanie gospodarcze.

W efekcie, w tych wszystkich przypadkach, gdy posiadane przez podatnika nieruchomości teoretycznie mogą być wykorzystane do prowadzenia działalności gospodarczej (choćby po przeprowadzeniu niezbędnych prac remontowych, budowlanych, modernizacyjnych), wówczas należy je traktować jako nieruchomości związane z prowadzeniem działalności gospodarczej i opodatkować właściwą dla nich (wyższą) stawką podatku od nieruchomości.

1) Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.)