Oznacza to, iż od 1 stycznia 2007 r. netting jest akceptowaną podatkowo formą rozliczeń. Uważać jednak trzeba na sytuacje, gdy jedna wierzytelność jest w PLN a druga w walucie obcej.
W rozliczeniach nettingowych czasem zostaje przyjęta zasada, że środki pieniężne „netto”, które muszą być uregulowane w tym systemie, są zawsze przelewane przez poszczególnych uczestników systemu nettingowego do centrum nettingowego, jak też – w przypadku nieskompensowanych nadwyżek – są otrzymywane od centrum nettingowego. Środki przekazane do centrum nettingowego są przez nią rozdysponowywane „saldami” na poszczególne spółki w grupie. Kwota wymagana do rozliczenia – „saldo” do zapłaty lub „saldo” do otrzymania może być realizowana w walucie lokalnej kraju, w którym spółka z grupy ma siedzibę. Zatem podmiot, uczestnicząc w systemie nettingu, dokonuje w PLN zarówno zapłaty kwot do centrum nettingowego, jak również w PLN otrzymuje od niego kwoty z tytułu rozliczenia nadwyżki w systemie nettingu. Ma to określone konsekwencje na gruncie podatku dochodowego, bowiem przepisy art. 15a ust. 2 i 3 updop zawierają zamknięty katalog sytuacji, w jakich dochodzi do powstania dodatnich lub ujemnych różnic kursowych. Do ich powstania dochodzi, gdy łącznie spełnione są następujące warunki:
- Zobowiązanie lub należność powstały w walucie obcej;
- Spłata zobowiązania lub otrzymanie należności następuje w walucie obcej;
- Między dniem powstania zobowiązania/należności a dniem spłaty tego zobowiązania lub otrzymania należności nastąpiła różnica w kursie waluty.
A zatem w sytuacji, gdy zobowiązanie lub należności powstały w walucie obcej, a zapłaty dokonano w złotych nie powstaną podatkowe różnice kursowe. Niespełniona jest, bowiem druga z przesłanek, a mianowicie spłata zobowiązania lub otrzymanie należności nie następuje w walucie obcej.
