Niewątpliwie do naistotniejszych definicji tego rodzaju należy zaliczyć definicję wartości rynkowej nieruchomości, zawartą w art. 151 ust. 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity w Dz.U. z 2004 Nr 261, poz. 2603 z późniejszymi zmianami), zgodnie z którą: „Wartość rynkową nieruchomości stanowi najbardziej prawdopodobna jej cena, możliwa do uzyskania na rynku, określona z uwzględnieniem cen transakcyjnych przy przyjęciu następujących założeń:

– strony umowy były od siebie niezależne, nie działały w sytuacji przymusowej oraz miały stanowczy zamiar zawarcia umowy,
– upłynął czas niezbędny do wyeksponowania nieruchomości na rynku i do wynegocjowania warunków umowy.”

Dodatkowo można powołać definicję zawartą w „Standardach zawodowych rzeczoznawców majątkowych”, uchwalonych przez Polską Federację Stowarzyszeń Rzeczoznawców Majątkowych, które w standardzie II określają, iż: „wartość rynkowa nieruchomości stanowi najbardziej prawdopodobną jej cenę możliwą do uzyskania na rynku przy przyjęciu następujących założeń:

– strony umowy są od siebie niezależne i działają w sposób racjonalny, nie kierując się szczególnymi motywami,
– mają stanowczy zamiar zawarcia umowy,
– są świadome współistniejących okoliczności mających wpływ na wartość nieruchomości,
– nie działają w sytuacji przymusowej,
– upłynął okres niezbędnego wyeksponowania nieruchomości na rynku, przy zastosowaniu odpowiedniej reklamy, oraz czas potrzebny do wynegocjowania warunków umowy, biorąc pod uwagę charakter nieruchomości i stan rynku.”

Mając na względzie trudności z określeniem jednolitych reguł ustalania wartości rynkowej zbycia nieruchomości należy każdorazowo odwoływać się do szeregu czynników, które wpływają na jej ustalenie. Do tego rodzaju czynników bez wątpienia należą powiązania kapitałowe bądź osobowe pomiędzy uczestnikami transakcji, działanie w sytuacji przymusowej czy też upływ czasu niezbędnego do wyeksponowania nieruchomości na rynku.