Wydając przedmiotową interpretację organ podatkowy wskazał na treść § 19 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie m.in. wystawiania faktur, zgodnie z którym faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy faktury powinny być wystawiane w formie materialnej w liczbie, co najmniej dwóch egzemplarzy – dwie sztuki tego samego dokumentu, gdzie oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz „ORYGINAŁ”, a kopia faktury i faktury korygującej – wyraz „KOPIA. Z kolei w ten sposób wystawione dokumenty w formie materialnej na mocy § 21 ust. 1 cytowanego rozporządzenia podatnicy są obowiązani przechowywać do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Ponadto organ podatkowy podkreślił, iż stosownie do § 21 ust. 2 rozporządzenia dokumenty, o których mowa w ust. 1, przechowuje się w oryginalnej postaci w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.
Mając na uwadze wspomniane przepisy Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził tym samym, iż nie jest dopuszczalne przechowywanie kopii wystawianych faktur VAT wyłącznie w formie elektronicznej (bez ich drukowania), nawet w przypadku gdy istnieje możliwość ich odtworzenia w postaci wydruku, jeżeli oryginały tych dokumentów miały postać drukowaną (papierową). Zatem każdy podatnik zobligowany jest do sporządzania kopii wystawianych faktur w formie papierowej oraz przechowywania ich w tej postaci.
Analizując niniejszą interpretację prawa podatkowego należałoby zwrócić uwagę, iż polski ustawodawca, wbrew twierdzeniom organu podatkowego, nie określił w sposób precyzyjny formy przechowywania faktur VAT. W opinii autora przechowywanie kopii faktur w formie elektronicznej, podczas gdy oryginał faktury jest wystawiany w formie papierowej jest zgodne z wymogami Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Trzeba bowiem mieć na uwadze, iż stosownie do art. 246 Dyrektywy 2006/112 „przez cały okres przechowywania faktur należy zapewnić autentyczność pochodzenia i integralność treści faktur, a także ich czytelność”, natomiast „umieszczone na nich dane nie mogą być zmienione”. W związku z tym należy podzielić stanowisko zaprezentowane przez NSA w orzeczeniu z 3 listopada 2009 r., zgodnie z którym „jeżeli normodawca nie wyklucza jakiejś formy przechowywania informacji, to do podatnika powinien należeć wybór tych nośników, przy jednoczesnym obowiązku zaprezentowania uprawnionym organom tych informacji w żądanej przez nie formie”.
