4.    Opis stosowanych metod wyceny aktywów i pasywów

4.1.    Podstawowe kategorie wyceny ( definicje)

Do wyceny aktywów i pasywów stosuje się następujące kategorie:

• Cena nabycia
• Cena sprzedaży netto,
• Wartość godziwa
• Kwota wymaganej lub wymagająca zapłaty
• Wartość nominalna,
• Trwała utrata wartości,
• Koszt wytworzenia
• Skorygowana cena nabycia

Cena nabycia (art. 28 ust. 2 ustawy o rachunkowości) to cena zakupu składnika aktywów, obejmująca kwotę należną sprzedającemu, bez podlegających odliczeniu podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a w przypadku importu powiększona o obciążenia o charakterze publicznoprawnym oraz powiększona o koszty bezpośrednio związane z zakupem i przystosowaniem składnika aktywów do stanu zdatnego do używania lub wprowadzenia do obrotu, łącznie z kosztami transportu, załadunku, wyładunku, składowania lub wprowadzenia do obrotu, a obniżona o rabaty, upusty i inne zmniejszenia lub odzyski.

Cena sprzedaży netto (art. 28 ust 5 ustawy o rachunkowości) to możliwa do uzyskania na dzień bilansowy cena jego sprzedaży pomniejszona o przypadający od sprzedaży podatek vat oraz akcyzę, pomniejszoną o rabaty, opusty i inne podobne zmniejszenia oraz koszty związane z przystosowaniem składnika aktywów do sprzedaży i dokonaniem tej sprzedaży, a powiększoną o należną dotacje przedmiotową.

Wartość godziwa (art. 28 ust. 6 ustawy o rachunkowości) obejmuje kwotę, za jaką dany składnik aktywów mógłby zostać wymieniony, a zobowiązanie uregulowane na warunkach transakcji rynkowej pomiędzy zainteresowanymi i dobrze poinformowanymi, niepowiązanymi ze sobą stronami. Wartość godziwą stosuje się wtedy, gdy nie jest możliwe bezpośrednio ustalenie ceny sprzedaży lub kursu giełdowego danego składnika majątku. Wówczas na dzień bilansowy ustala się jej wartość w oparciu o wycenę dokonaną przez rzeczoznawcę.
Wyrażone w walutach obcych środki pieniężne, papiery wartościowe, należności i zobowiązania przelicza się na dzień bilansowy na złote po kursie średnim dla danej waluty ustalonym przez NBP.

Kwota wymaganej (wymagająca) zapłaty jest to kwota wyrażona w złotych należności której zapłaty przez kontrahenta według stanu na dzień bilansowy oczekuje jednostka lub kwota zobowiązania która powinna zostać zapłacona kontrahentowi.
Wartość nominalna środków pieniężnych (gotówka, czeki, wyemitowane przez jednostkę papiery wartościowe np.: akcje, obligacje, bony depozytowe) jest uwidoczniona na tych środkach pieniężnych. Jeśli gotówka, czeki lub papiery wartościowe opiewają na waluty obce, to wycenia się je po ustalonym przez NBP na dzień bilansowy średnim kursie tych walut.

Trwała utrata wartości (art. 28 ust 7 ustawy o rachunkowości) jako kategoria wyceny oznacza istnienie dużego prawdopodobieństwa, że kontrolowany przez spółkę składnik aktywów nie przyniesie w przyszłości w znacznej części lub całości przewidywanych korzyści ekonomicznych. Fakt ten uzasadnia dokonanie odpisu aktualizującego doprowadzającego wartość składnika aktywów wynikającą z ksiąg rachunkowych, do ceny sprzedaży netto, a w przypadku jej braku do ustalenia w inny sposób wartości godziwej.
Koszt wytworzenia produktu obejmuje koszty pozostające w bezpośrednim związku z danym produktem oraz uzasadnioną część kosztów pośrednio związanych z wytworzeniem tego produktu. Koszty bezpośrednie obejmują wartość zużytych materiałów bezpośrednich, koszty pozyskania i przetworzenia związane bezpośrednio z produkcją i inne koszty poniesione w związku z doprowadzeniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje w dniu wyceny. Do uzasadnionej, odpowiedniej do okresu wytwarzania produktu, części kosztów pośrednich zalicza się zmienne pośrednie koszty produkcji oraz tę część stałych, pośrednich kosztów produkcji, które odpowiadają poziomowi tych kosztów przy normalnym wykorzystaniu zdolności produkcyjnych. Za normalny poziom wykorzystania zdolności produkcyjnych uznaje się przeciętną, zgodną z oczekiwaniami w typowych warunkach, wielkość produkcji za daną liczbę okresów lub sezonów, przy uwzględnieniu planowych remontów. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie kosztu wytworzenia produktu, jego wyceny dokonuje się według ceny sprzedaży netto takiego samego lub podobnego produktu, pomniejszonej o przeciętnie osiągany przy sprzedaży produktów zysk brutto ze sprzedaży, a w przypadku produktu w toku – także z uwzględnieniem stopnia jego przetworzenia.

Do kosztów wytworzenia produktu nie zalicza się kosztów:

1) będących konsekwencją niewykorzystanych zdolności produkcyjnych i strat produkcyjnych;
2) ogólnego zarządu, które nie są związane z doprowadzaniem produktu do postaci i miejsca, w jakich się znajduje na dzień wyceny;
3) magazynowania wyrobów gotowych i półproduktów, chyba że poniesienie tych kosztów jest niezbędne w procesie produkcji;
4) kosztów sprzedaży produktów.

Koszty te wpływają na wynik finansowy okresu sprawozdawczego, w którym zostały poniesione.

Skorygowana cena nabycia aktywów finansowych i zobowiązań finansowych to cena nabycia (wartość), w jakiej składnik aktywów finansowych lub zobowiązań finansowych został po raz pierwszy wprowadzony do ksiąg rachunkowych, pomniejszona o spłaty wartości nominalnej, odpowiednio skorygowana o skumulowaną kwotę zdyskontowanej różnicy między wartością początkową składnika i jego wartością w terminie wymagalności, wyliczoną za pomocą efektywnej stopy procentowej, a także pomniejszona o odpisy aktualizujące wartość.
4.2.    Bieżąca i bilansowa wycena aktywów i pasywów
4.2.1.     Aktywa trwałe

Do aktywów trwałych zalicza się kontrolowane przez Spółkę zasoby majątkowe o określonej wartości, powstałe w wyniku zdarzeń przeszłych, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Korzyści ekonomiczne mogą być osiągnięte na:

• Sprzedaży składników majątkowych,
• Otrzymaniu zapłaty (spłata należności długoterminowych),
• Zużyciu na własne potrzeby środków trwałych w postaci amortyzacji,
• Pobraniu pożytków w postaci czynszu od lokali
• Otrzymaniu odsetek od papierów wartościowych,
• Otrzymaniu dywidend od posiadanych akcji i udziałów

Do aktywów trwałych zaliczamy:

• Wartości niematerialne i prawne,
• Rzeczowe aktywa trwałe,
• Należności długoterminowe,
• Inwestycje długoterminowe,
• Długoterminowe rozliczenia międzyokresowe,

4.2.1.1.    Wartości niematerialne i prawne
Za wartości niematerialne i prawne uznaje się nabyte przez Spółkę zaliczane do aktywów trwałych, prawa majątkowe nadające się do gospodarczego wykorzystania, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, przeznaczone do używania na potrzeby spółki, a w szczególności:

• Nabyte autorskie prawa majątkowe, licencje, koncesje,
• Nabyte prawa do wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych oraz zdobniczych,
• Know-how,
• Koszty prac rozwojowych zakończonych wynikiem pozytywnym, który zostanie wykorzystany do produkcji,
• Nabytą wartość firmy.

Wycena
Wartości niematerialne i prawne wycenia się według ceny nabycia lub kosztów wytworzenia (koszt wytworzenia dotyczy tylko pozytywnie zakończonych prac rozwojowych). Cenę nabycia zwiększają koszty obsługi zobowiązań zaciągniętych na zakup wartości niematerialnych i prawnych, do czasu ich oddania do użytkowania. Z uwagi na fakt, że w zakresie wartości niematerialnych i prawnych nie występuje pojęcie ulepszenia, każde rozszerzenie wartości niematerialnych i prawnych, jeśli nie ma związku  z uzu¬pełnieniem lub korektą, traktowane jest jako osobny tytuł.

Na dzień bilansowy wartości niematerialne i prawne wycenia się:

• Według ceny nabycia po pomniejszeniu o dokonane odpisy amortyzacyjne.

4.2.1.2.    Koszty zakończonych prac rozwojowych
Prace badawcze są nowatorskim i zaplanowanym poszukiwaniem rozwiązań podjętym z zamiarem zdobycia i przyswojenia nowej wiedzy naukowej i technicznej. Natomiast przez prace rozwojowe rozumie się praktyczne zastosowanie odkryć badawczych lub też osiągnięć innej wiedzy w planowaniu lub projektowaniu produkcji nowych lub znacznie udoskonalonych materiałów, urządzeń, produktów, procesów techno¬logicznych, systemów lub usług, które ma miejsce przed rozpoczęciem produkcji seryjnej lub ich zastosowaniem.
Wszelkie koszty poniesione na etapie prac badawczych są odnoszone w ciężar rachunku zysków i strat okresu, w którym zostały poniesione. Jeśli dokonanie podziału procesu powstawania składnika aktywów na etap prac badawczych oraz etap prac rozwojowych nie jest możliwe, to spółka traktuje nakłady na przedsięwzięcie prowadzące do wytworzenia składnika wartości niematerialnych, tak jakby zostały poniesione wyłącznie na etapie prac badawczych.

Składnik wartości niematerialnych powstały w wyniku prac rozwojowych powinien być ujęty wtedy i tylko wtedy, gdy spółka jest w stanie udowodnić:

• Możliwość ukończenia składnika wartości niematerialnych tak, aby nadawał się do użytkowania lub sprzedaży (ocena z technicznego punktu widzenia),
• Zamiar ukończenia składnika oraz jego użytkowania lub sprzedaży,
• Zdolność do użytkowania lub sprzedaży składnika,
• Sposób, w jaki składnik będzie wytwarzał prawdopodobne przyszłe korzyści ekonomiczne (m.in. Jednostka powinna udowodnić istnienie rynku na produkty powstające dzięki składnikowi lub na sam składnik, lub – jeśli składnik ma być użytkowany przez jednostkę – użyteczność składnika wartości niematerialnych),
• Dostępność stosownych środków technicznych, finansowych i innych, które mają służyć ukończeniu prac rozwojowych oraz użytkowaniu lub sprzedaży składnika oraz
• Możliwość wiarygodnego ustalenia nakładów poniesionych w czasie prac rozwojowych, które można przyporządkować temu składnikowi.

Amortyzacja
Spółka odpisów amortyzacyjnych dokonuje drogą systematycznego, planowego rozłożenia ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie dokonywania odpisów amortyzacyjnych następuje w miesiącu, w którym nastąpiło przyjęcie wartości niematerialnych i prawnych do użytkowania, zaś zakończenie – nie później niż z chwilą zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową. Stawki, okres i metody amortyzacji ustala się na dzień przyjęcia wartości niematerialnej i prawnej do użytkowania, uwzględniając między innymi tempo postępu techniczno –ekonomicznego, prawne i inne ograniczenia czasu użytkowania wartości niematerialnych i prawnych. Ustalona metoda amortyzacji pozostaje niezmienna przez cały okres użytkowania wartości niematerialnej i prawnej.

W Spółce dla celów bilansowych kontynuowane są zasady amortyzacji wartości niematerialnych i prawych według przepisów ustawy  o podatku dochodowym od osób prawnych. Dla wartości niematerialnych i prawnych o jednostkowej wartości początkowej poniżej 3500zł stosuje się odpis amortyzacyjny w wysokości 100% w miesiącu (zakupu) wprowadzenia wartości niematerialnej i prawnej do użytkowania (amortyzacja jednorazowa).

Zasady tworzenia kont analitycznych
Dla ewidencji wartości niematerialnych i prawnych tworzy się konta analityczne w odnie¬sieniu do grup poszczególnych praw i tytułów, wyróżniając:

• Autorskie prawa majątkowe, licencje
• Koszty zakończonych wynikiem pozytywnym prac rozwojowych,
• Know-how,
• Wartości niematerialne i prawne otrzymane w leasing finansowy,

Konta analityczne są ustalane odrębnie dla ujęcia wartości początkowej, umorzenia.

4.2.1.3. Środki trwałe
Środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi o przewidywanym okresie użyteczności dłuższym niż 1 rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby Spółki środki trwałe oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, zalicza się do aktywów trwałych jednej ze stron umowy, zgodnie z warunkami określonymi w art. 3 ust. 4 ustawy o rachunkowości. Przy wprowadzeniu środków trwałych do ksiąg i ujęcia w bilansie nie jest konieczne, aby środki trwałe stanowiły własność lub współwłasność spółki.

Do środków trwałych zalicza się:

• Nieruchomości – grunty, prawo wieczystego użytkowania gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
• Maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
• Ulepszenia w obcych środkach trwałych,
• Inwentarz żywy.

Wycena
W ciągu roku obrotowego środki trwałe wycenia się według ceny nabycia.
Cena nabycia obejmuje cenę zakupu powiększoną o cło – w przypadku nabycia środka trwałego z importu – oraz o niepodlegający odliczeniu podatek vat i akcyzowy, pomniejszoną o ewentualne rabaty i upusty.

Wartość początkową środka trwałego powiększają koszty jego ulepszenia polegające na przebudowie, rozbudowie, modernizacji lub rekonstrukcji. W przypadku nabycia przez spółkę nieodpłatnego – np. w wyniku darowizny – wycena w ciągu roku obrotowego następuje według ceny sprzedaży takiego samego lub podobnego środka trwałego.

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu polegającemu na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, to wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie; wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych zalicza się do ulepszeń, jeżeli jednostkowa cena nabycia takiej części przekracza 3500 zł.

Na dzień bilansowy środki trwałe wycenia się według ceny nabycia pomniejszonej o odpisy amortyzacyjne.

Amortyzacja
Odpisów amortyzacyjnych w Spółce dokonuje się drogą systematycznego, planowego rozłożenia ich wartości początkowej na ustalony okres amortyzacji. Rozpoczęcie amortyzacji następuje w miesiącu przyjęcia środka trwałego do użytkowania, a jej zakończenie – nie później niż z chwilą zrównania wartości odpisów amortyzacyjnych z wartością początkową. Okres, stawki i metody amortyzacji ustala się na dzień przyjęcia środka trwałego do ewidencji. Przy ustalaniu stawki amortyzacyjnej środków trwałych uwzględnia się:

• Tempo postępu techniczno-ekonomicznego,
• Prawne lub inne ograniczenia czasu używania,

Najliczniejszą grupą składników majątkowych w Spółce Stanowią zespoły komputerowe, pozostałe to wyposażenie i drobny sprzęt biurowy.

Ustala się następujące zasady amortyzacji środków trwałych:
– metodę amortyzacji bilansowej jednorazowej dla środków trwałych o jednostkowej wartości początkowej w przedziale do 3.500,00 zł – odpis 100% jest dokonywany w miesiącu wprowadzenia środka trwałego do użytkowania ( w dacie zakupu).

Metodę amortyzacji bilansowej liniowej (comiesięcznego odpisywania rat) dla samochodów przez okres 5 lat.

Metodę amortyzacji bilansowej liniowej (comiesięcznego odpisywania rat) dla pozostałych środków trwałych, dla których okres i stawki amortyzacji są ustalane indywidualnie.

Momentem rozpoczęcia amortyzacji jest miesiąc wprowadzenia środka trwałego do użytkowania.

W Spółce przyjęte zasady amortyzacji składników majątkowych analizowane są pod kątem zgodności do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zasady tworzenia kont analitycznych

Dla kont- środki trwałe tworzy się w spółce analityki w odniesieniu do grup środków, według klasyfikacji rodzajowej środków trwałych, na podstawie rozporządzenia rady ministrów z dnia 30.12.1999r (dz.u. 112/99 poz. 1317 ze zm.) W sprawie klasyfikacji środków trwałych, uwzględniając zmiany w ustawie o rachunkowości.

Szczegółowe informacje o każdym środku trwałym zawierają prowadzone odrębnie:

• Księgi inwentarzowe poszczególnych obiektów,
• Księgi inwentarzowe poszczególnych grup,
• Szczegółowa informacja w zakresie gruntów,

Konta analityczne prowadzi się odrębnie dla ujęcia wartości początkowej, umorzenia.

4.2.1.4. Należności długoterminowe
Zaliczane do aktywów trwałych należności, które stają się wymagalne w okresie dłuższym niż 12 miesięcy od dnia bilansowego. Do należności długoterminowych zalicza się również kaucje wpłacone z tytułu leasingu lub wynajmu lokalu, jeżeli zawarte umowy wygasają w okresie dłuższym niż rok po dniu bilansowym.

Wycena
W ciągu roku obrotowego w Spółki wycenia się należności długoterminowe wg:

• W walucie krajowej – według wartości nominalnej,
• W walucie obcej – według kursu kupna danej waluty obcej banku, z którego usług korzysta spółka z dnia realizacji przelewu (dotyczy zapłaty należności),
• W walucie obcej – według średniego kursu ustalonego dla danej waluty przez NBP, chyba, że w zgłoszeniu obcym lub innym dokumencie obciążającym spółkę ( odprawa sad) został ustalony inny kurs,

Na dzień bilansowy:

• W walucie krajowej – w kwocie wymaganej zapłaty, łącznie z należnymi odsetkami
• W walucie obcej – według średniego kursu NBP obowiązującego w tym dniu.

Odpisy aktualizujące należności
Odpisów aktualizujących dokonuje się na należności spółki, których ściągalność jest wątpliwa, uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty stosując następujące zasady:

• Od należności zgłoszonych likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym, od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości,
• W pełnej wysokości należności, dla należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego,
• Do wysokości należności określonej zapisami postępowania układowego, jako kwoty przewidzianej do umorzenia lub w pełnej wysokości, w przypadku, gdy kontrahent zalega z zapłatą uzgodnionych rat postępowania układowego.

Do wyżej wymienionych tytułów należności, stosuje się odpisy aktualizujące w sposób obligatoryjny. Odpisy aktualizujące wartość należności odnosi się w ciężar pozostałych kosztów operacyjnych dla należności głównej oraz w ciężar kosztów finansowych dla odsetek od należności głównej. W sytuacji, gdy ustanie przyczyna, dla której dokonano odpisu z tytułu trwałej utraty wartości, dokonuje się przywrócenia dokonanego odpisu do wartości pierwotnej. Przyjmuje się zasadę, że jeśli odpis z tytułu utraty wartości był dokonany w tym samym roku obrotowym to przywrócenie jego wartości pierwotnej następuje poprzez dokonanie zapisów korygujących (zapisy ujemne). Natomiast przywrócenie wartości pierwotnej dla odpisu dokonanego w latach ubiegłych następuje poprzez zapis na dobro pozostałych przychodów operacyjnych lub przychodów finansowych w zależności, czego dotyczył odpis.

Zasady tworzenia kont analitycznych
Dla ewidencji należności długoterminowych w spółce wyodrębniono z analityki kont rozrachunkowych tylko konta z tytułu postępowania układowego, upadłościowego i likwidacyjnego. Kryterium decydującym o wyodrębnieniu takich należności długoterminowych jest zawarty z dłużnikiem harmonogram spłaty wierzytelności oraz klasyfikacja należności według rodzajów.

4.2.1.5. Inwestycje długoterminowe
Inwestycje długoterminowe to takie aktywa trwałe, których okres dysponowania jest dłuższy niż 12 miesięcy. Zostały nabyte przez spółkę w celu osiągnięcia korzyści ekonomicznych, które wynikają z przyrostów ich wartości w postaci odsetek, dywidend lub innych pożytków. Zaliczamy do nich: udziały i akcje, inwestycje w dłużne papiery wartościowe, jednostki uczestnictwa, udzielone pożyczki długoterminowe, a także nieruchomości i wartości niematerialne i prawne, nieużytkowane przez Spółkę, lecz nabyte i/lub posiadane w celu osiągnięcia korzyści.

Wycena
W ciągu roku obrotowego:

• Nieruchomości oraz wartości niematerialne i prawne – według ceny nabycia,
• Długotrwałe aktywa finansowe – według ceny nabycia lub ceny zakupu, jeżeli koszty przeprowadzenia i rozliczenia transakcji nie są istotne,
• Udziały w innych jednostkach oraz długoterminowe papiery wartościowe i inne długoterminowe aktywa finansowe wyrażone w walutach obcych – według kursu, który obowiązywał w dniu zakupu.

Na dzień bilansowy inwestycje długoterminowe wycenia się:

• Nieruchomości, wartości niematerialne i prawne zaliczane do inwestycji – według ceny nabycia uwzględnieniem odpisów amortyzacyjnych i odpisów z tytułu trwałej utraty wartości,
• Udziały i akcje w innych jednostkach nabyte w celu sprawowania nad nimi kontroli, współkontroli lub wywierania znaczącego wpływu na ich działalność – według ceny nabycia lub ceny zakupu, jeżeli koszty przeprowadzenia i rozliczenia transakcji nie są istotne,
• Aktywa finansowe przeznaczone do obrotu – według wartości godziwej,
• Udzielone pożyczki – w wysokości skorygowanej ceny netto,
• Aktywa finansowe dostępne do sprzedaży – według ceny rynkowej lub ceny nabycia.

Dla aktywów finansowych dostępnych do sprzedaży (udziałów w innych jednostkach i papierów wartościowych) wycenianych według wartości rynkowej, różnicę pomiędzy wyższą ceną rynkową od ich ceny nabycia odnosi się na kapitał z aktualizacji wyceny. Różnica ta wpływa na wynik finansowy dopiero z chwilą rozchodowania tych aktywów. W przypadku obniżenia wartości rynkowej, w pierwszej kolejności różnicę pokrywa się z poprzednio ustalonej nadwyżki ceny rynkowej nad ceną nabycia (zmniejszenie kapitału z aktualizacji wyceny), a pozostałą kwotę odnosi w ciężar wyniku finansowego. Jeśli następuje trwałe przywrócenie wartości tych inwestycji to ich wzrost do wysokości pierwszej ceny zwiększa przychody operacyjne lub finansowe (w zależności od rodzaju inwestycji), a pozostałą nadwyżkę odnosi się na kapitał z aktualizacji wyceny. Wartość inwestycji długoterminowych w walutach obcych na dzień bilansowy wycenia się po kursie kupna stosowanym w tym dniu przez bank, z którego usług korzysta spółka, nie wyższym jednak od kursu śred¬niego ustalonego dla danej waluty przez NBP na dzień bilansowy. Jeśli bank, z którego usług korzysta spółka nie ustala kursu na dzień bilansowy, to kurs tych walut określa się w relacji do wskazanej przez jednostkę waluty odniesienia, której kurs jest ustalany przez NBP.

Odpisy z tytułu trwałej utraty wartości
W przypadku akcji i papierów wartościowych notowanych na giełdzie o trwałej utracie wartości świadczy kurs giełdy utrzymujący się na niższym poziomie niż wynosiła ich cena nabycia przez okres, co najmniej 3 miesięcy. Decyzję o dokonaniu odpisu aktualizującego wartości akcji i udziałów, które posiada Spółka Podejmuje zarząd spółki w oparciu o dokumentacje finansową spółek powiązanych w przypadku pozostałych inwestycji długoterminowych decyzję o dokonaniu odpisów aktualizujących podejmuje zarząd Spółki w oparciu o analizę ekonomiczną i finansową.

Zasady tworzenia kont analitycznych
Dla ewidencji inwestycji długoterminowych tworzy się konta analityczne z wyodrębnieniem grup aktywów (nieruchomości, akcje, udziały, pożyczki). Ewidencja szczegółowa zapewnia możliwość ustalenia wartości początkowej i odpisów aktualizujących z podziałem na inwestycje w podmiotach powiązanych i pozostałych.

4.2.1.6. Długoterminowe rozliczenia międzyokresowe
Rozliczenia międzyokresowe kosztów, których termin rozliczenia jest dłuższy niż 12 miesięcy od dnia bilansowego. Szczególnym rodzajem rozliczeń międzyokresowych kosztów są aktywa z tytułu podatku odroczonego. Aktywa te tworzone w związku z ujemnymi przejściowymi różnicami między wykazywaną w księgach rachunkowych wartością aktywów i pasywów, a ich wartością podatkową oraz stratą podatkową możliwą do odliczenia w przyszłości. Bez względu na czasookres ich rozliczenia traktowane są, jako rozliczenia długoterminowe.

Wycena
Poniesione koszty do rozliczenia znajdujące odzwierciedlenie w dokumentacji ekonomiczno-technicznej. Aktywa z tytułu odroczonego podatku dochodowego ustala się w wysokości kwoty przewidzianej w przyszłości do odliczenia od podatku dochodowego, przy uwzględnieniu stawek podatku dochodowego obowiązujących w roku powstania obowiązku podatkowego.

Dla ewidencji poniesionych kosztów wyodrębniono konto syntetyczne z analityką pozwalającą ustalić tytuły dokonywanych rozliczeń.