Regulacja ta wynika z art. 963 k.c. w związku z art. 981⁵ k.c. Tak jak i przy powołaniu spadkobiercy, nie ma prawnej możliwości ustanowienia, tak zwanego podstawienia powierniczego, regulowanego art. 964 k.c., polegającego na zawarciu w testamencie postanowienia, poprzez które zapisobierca windykacyjny zostanie zobowiązany do zachowania nabytego zapisu i do pozostawienia go innej osobie. W przypadku, w którym spadkodawca dokonałby jednak tego typu dyspozycji, ma ona jedynie taki skutek, iż ta inna osoba staje się zapisobiercą windykacyjnym na wypadek, gdyby ten, na czyją rzecz został ustanowiony zapis windykacyjny, nie chciał lub nie mógł być zapisobiercą. Jednakże, gdy z okoliczności jednoznacznie wynika, że bez takiego rozrządzenia ze strony spadkodawcy, zapis w ogóle nie zostałby uczyniony, taką dyspozycje należy uznać za nieważną. Wydaje się być dopuszczalnym postanowienie spadkodawcy, mówiące, iż jeśli w momencie jego śmierci przedmiot zapisu windykacyjnego nie będzie należał do spadkodawcy lub będzie istniało zobowiązanie zobowiązujące do jego zbycia, które wówczas czyniłoby zapis windykacyjny bezskutecznym, to zamiast tego pierwotnie wskazanego przedmiotu, zapisobierca otrzyma inny, określony w testamencie przedmiot. Mielibyśmy wówczas do czynienia z „podstawieniem” przedmiotu windykacyjnego.

Do zapisu windykacyjnego odpowiednie zastosowanie znajdzie także instytucja przyrostu, polegająca na ustanowieniu jednego zapisu windykacyjnego na rzecz kilku osób, a jedna z nich nie chce lub nie może być zapisobiercą, wówczas udział, który na jej rzecz by przypadał, w braku odmiennej woli spadkodawcy, przypada pozostałym zapisobiercom windykacyjnym w stosunku do przypadających im udziałów w tym przedmiocie. Zastosowanie instytucji przyrostu przy wyżej przedstawionej sytuacji nie budzi żadnej wątpliwości. Natomiast problem, czy dopuszczalne jest zastosowanie regulacji dotyczących przyrostu, pojawia się w przypadku, gdy spadkodawca uczynił kilka odrębnych zapisów windykacyjnych, tzn. wskazał kilku zapisobierców, którym przekazał odrębne przedmioty. Przeważająca ilość przedstawicieli doktryny prawa cywilnego opowiada się za poglądem, który odrzuca możliwość zastosowania w tym przypadku instytucji przyrostu.