Za inwestycję w nieruchomości uznaje się zatem: grunty, prawo wieczystego użytkowania gruntów, budynki, budowle lub lokale stanowiące odrębną własność, spółdzielcze prawo do lokali, których spółki nie wykorzystują w związku z prowadzoną działalnością podstawową, ale zgodnie z zamierzeniami jednostki, utrzymują w celu osiągnięcia przychodów z tyt. czynszów, sprzedaży (poza sprzedażą w ramach zwykłej działalności) czy wzrostu ich wartości rynkowej.

Na gruncie Międzynarodowych Standardów Rachunkowości kwestia inwestycji w nieruchomości została uregulowana w MSR 40 „Nieruchomości inwestycyjne”. Zgodnie z definicją przedstawioną w standardzie za tego typu inwestycje uznaje się grunt, budynek lub ich część, utrzymywane przez posiadacza lub korzystającego na podstawie umowy leasingu finansowego, w celu uzyskania pożytków z wynajmu lub korzyści wynikających z przyrostu wartości nieruchomości. Zakwalifikowanie nieruchomości do inwestycji jest możliwe jedynie pod warunkiem, że nie jest ona przeznaczona do użytku na własne potrzeby (w procesie produkcji, dostawy dóbr lub świadczenia usług czy własnej działalności administracyjnej) lub do sprzedaży w toku zwykłej działalności. MSR 40 wskazuje ponadto kryterium odróżniające nieruchomość inwestycyjną od środków trwałych. Zgodnie z nim przepływy środków pieniężnych uzyskiwanych dzięki nieruchomości inwestycyjnej są niezależne od pozostałych aktywów, będących w posiadaniu jednostki Z kolei środki trwałe wykorzystywane do produkcji, dostawy dóbr czy usług wytwarzają przepływy środków pieniężnych, których nie można w całości przypisać jednej nieruchomości. Jak widać w MSR 40 zagadnienie nieruchomości inwestycyjnych potraktowano znacznie szczegółowiej niż w UoR, jednak sama definicja jest bardzo zbliżona do krajowej.