Zasady ustalania różnic kursowych określone zostały w art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe.

Zgodnie z ust. 7 przywołanego wyżej artykułu, za koszt poniesiony, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Oznacza to, iż dla rozliczenia różnic kursowych należy zastosować wysokość kosztu wskazaną na fakturze bądź innym dowodzie w przypadku jej braku.

Przyjmowanie dla rozliczania różnic kursowych kursu z dnia wystawienia faktury powołując się na powyższą regulację jest nieuzasadnione. Potwierdza to Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 1 sierpnia 2007 r. (sygn. II-2/4218-0011/07/Int.). Należy bowiem zwrócić uwagę, iż wskazana regulacja prawna nie stanowi o szczególnej dacie przeliczenia różnic kursowych z tytułu poniesionego kosztu. Do rozliczania różnic kursowych powinien mieć zastosowanie przepis dotyczący określenia dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów.

Z kolei definicję pojęcia „dnia poniesienia kosztu” zawiera art. 15 ust. 4e ustawy, zgodnie z którym za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury (rachunku). W przypadku braku faktury (rachunku) jest to dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu.

Co do zasady, ujęcie kosztu w księgach rachunkowych decyduje więc o podatkowym momencie potrącenia kosztu, tj. o dacie powstania kosztu podatkowego. Wobec czego zaksięgowanie kosztu zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości implikuje poprawność rozliczenia dla celów podatkowych. Ze względu na wykładnię literalną art. 15 ust. 4e ustawy, kursem właściwym dla rozliczenia różnic kursowych, będzie średni kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. ujęcia kosztu w księgach rachunkowych.

Przyjęcie innego stanowiska oznaczałoby, że przy przeliczeniu wynikającego z faktury kosztu wyrażonego w walucie obcej, należałoby określić dwa momenty jego poniesienia. Raz dla „części właściwiej” – wskazanej na fakturze według kursu z dnia poprzedzającego dzień jego poniesienia, czyli zaksięgowania jako kosztu oraz drugi raz dla celów obliczenia różnic kursowych, według kursu z dnia wystawienia faktury. Powyższe niezgodne jest z brzmieniem przytoczonych wyżej przepisów. Ponadto nie znajduje ekonomicznego uzasadnienia. Zastosowanie kursu z daty wystawienia faktury skutkuje niewłaściwym obliczeniem ostatecznej wysokości kosztu, co prowadzi do błędnego ustalenia dochodu do opodatkowania.