Podatnicy, w myśl art. 16j ust. 4 ustawy, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych. Podkreślenia wymaga, że w myśl przywołanego art. 16a ust. 2 budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią odmienną od inwestycji w obcym środku trwałym grupę składników majątku podlegającą amortyzacji. Wobec tego regulacje odnoszące do inwestycji w obcym środku trwałym się do nie mają zastosowania do budynków i budowli posadowionym na cudzym gruncie.

Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych aby mówić o inwestycji w obcym środku trwałym w rozumieniu wyżej przytoczonego przepisu podatnik musi dokonać ulepszeń środka trwałego, który nie stanowi jego własności. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 26 lutego 2008 r. (I SA/Kr 918/07) stwierdził że: „inwestycją w obcych środkach trwałych są działania podatnika odnoszące się do nie stanowiącego jego własności środka trwałego, które będą zmierzały do jego ulepszenia, to znaczy polegające na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji (na przykład modernizacja wynajętego lokalu)”. W odniesieniu do tak ukształtowanej linii orzecznictwa, wybudowania budynku nie można uznać za ulepszenie gruntu.

Ponadto, ten sam Sąd w wyroku z 23 lutego 2010 r. (I SA/Kr 1799/09) wskazał, że ze względu na autonomię prawa podatkowego, cywilistyczna zasada superficies solo cedit odnosząca się do związania własności budynku wzniesionego na gruncie z własnością danego gruntu nie będzie miała zastosowania. Zatem przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych od budynków i budowli wzniesionych na cudzym gruncie stosuje się takie same zasady, jak przy amortyzacji własnych środków trwałych.

Konsekwentnie, amortyzacji przedmiotowych budynków i budowli dokonuje się na zasadach ogólnych wynikających z ustawy, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy.