Okres następujący po II Wojnie Światowej, tj. okres Polski Ludowej był okresem martwym dla rozwoju uregulowań koncesyjnych w Polsce gdyż inwestycje infrastrukturalne realizowane były wyłącznie ze środków budżetowych, a dopiero reforma ustrojowa z początku lat 90 – tych XX wieku przyniosła dalszy rozwój rzeczonego ustawodawstwa.
Inauguracją dla rozwoju ustawodawstwa w przedmiocie zasad partnerstwa publiczno – prywatnego czy koncesji, była uchwalona w dniu 27 października 1994 roku, ustawa o autostradach płatnych i Krajowym Funduszu Drogowym. Opisaną wyżej ustawą uregulowano warunki przygotowania oraz finansowania budów, zasady przeprowadzania postępowania przetargowego na budowę i eksploatację autostrad płatnych oraz zasady zawierania umów w przedmiotowych sprawach. W oparciu o przepisy tejże ustawy zostały zrealizowane trzy płatne autostrady, tj. A1, A2 oraz A4.
Jednakże kluczowym posunięciem dla rozwoju partnerstwa publiczno prywatnego w Polsce było przeprowadzenie reformy samorządowej, która zaowocowała powołaniem, posiadających osobowość prawną Jednostek Samorządu Terytorialnego, które zaczęły śmiało dopuszczać prywatnych inwestorów do realizacji zadań o charakterze publicznym. Zasadnym w tym miejscu jest przytoczenie najważniejszego przykładu współpracy sektorów publicznego i prywatnego, przejawiającego się powołaniem spółki Saur Neptun Gdańsk S. A., której zadaniem było świadczenie usług wodociągowo – kanalizacyjnych dla przeszło 500 tys. mieszkańców Gdańska, Sopotu oraz gmin ościennych. Powyższy przykład współpracy stanowił dalszy impuls do zaangażowania się prywatnych inwestorów w przedsięwzięcia z zakresu gospodarki odpadami, komunikacji miejskiej czy energetyki, która zaowocowała uchwaleniem ustaw o Partnerstwie Publiczno – Prywatnym oraz o koncesji na roboty budowlane lub usługi w obecnym brzmieniu.