I w tym miejscu pojawić się może problem dotyczący konsekwencji ujęcia nakładów na kapitalne remonty jako elementów składowych środków trwałych w świetle regulacji prawa podatkowego a w szczególności zasady wyrażonej w art. 9 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.)

Problem jest o tyle istotny iż to właśnie przy okazji weryfikowania sprawozdania finansowego przez biegłego rewidenta, a nie w trakcie roku, audytorzy zalecają wprowadzenie korekty do sprawozdania polegającej na wyodrębnieniu komponentów z głównego środka trwałego.

Przypomnieć należy, iż komponent jest istotną częścią środka trwałego, którego okres użyteczności, co do zasady jest inny niż okres użyteczności całego środka trwałego, z którego dany komponent został wydzielony. Podejście takie wynika z Międzynarodowych Standardów Rachunkowości w kształcie zatwierdzonym przez Unię Europejską. Generalny remont komponentu środka trwałego zgodnie z MSR-ami powiększa wartość komponentu. Pozostałe wydatki dotyczące remontu tego środka trwałego zostają zaliczone do kosztów okresu bieżącego.

Dla celów podatkowych wydatki na remont środków trwałych, w tym dotyczące komponentów, mogą być zaliczone bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Istotne znaczenie ma jednak rodzaj dokonanych prac oraz ich wartość, dlatego aby właściwie określić w jakim momencie wydatki te, mogą być uznane za koszty podatkowe.

Wykonywane prace remontowe nie przekładają się na powstanie nowego środka trwałego, ani też nie powodują ulepszenia istniejących środków trwałych.

Zatem takie wydatki, mogą stanowić koszty podatkowe oraz, że należy je uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów. Potrącane są one na zasadach ustalonych w ww. art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uwaga Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził w interpretacji indywidualnej IBPBI/2/423-975/10/PC z dnia 25 października 2010 iż, z treści przepisów art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. „Z literalnego brzmienia cytowanego powyżej przepisu art. 15 ust. 4e ww. ustawy wynika jednoznacznie, że w odniesieniu do kosztów pośrednich ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości. Nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko jego „ujęcie jako kosztu” tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości”.

Oznacza to, iż jeśli wydatki  remontowe zgodnie z przyjętymi Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości są amortyzowane przez podatnika w określonym z góry okresie, to powinny one w tym samym czasie być kwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

art. 15 ust. 4e i art. 9 ust 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.)
interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach sygn. IBPBI/2/423-975/10/PC z dnia 25 października 2010 r.

• Dualizacja stawki amortyzacyjnej w ramach jednego środka trwałego – części składowe środków trwałych
• Rachunkowość komponentów w świetle MSR 16
• Przegląd generalny środka trwałego (remont) w świetle MSR i PDOP