W tym zakresie podmioty takie muszą także składać do właściwego urzędu skarbowego informacje podsumowujące dotyczące powyższych transakcji. W zakresie „eksportu” usług informacje te (na odpowiednich drukach urzędowych) należy składać za okresy miesięczne lub kwartalne do 15 dnia miesiąca następującego po wybranym okresie, jeżeli są one składane w innej formie niż elektroniczna. W przypadku wyboru elektronicznej metody składania informacji podsumowującej podatnicy składają je do 25 dnia miesiąca następującego po okresie miesięcznym lub kwartalnym. W samej informacji podsumowującej powinny znaleźć się (obligatoryjnie) dane dotyczące usługodawcy wraz z numerem identyfikacyjnym nadanym przez naczelnika urzędu skarbowego dla transakcji „eksportu” usług oraz właściwy i ważny numer usługobiorcy nadany przez właściwe państwo członkowskie UE dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, a więc także importu usług z innego kraju UE oraz łączną wartość świadczonych usług w podziale na poszczególnych kontrahentów.
Oznacza to, że polski podatnik-usługodawca musi wykazać w informacji podsumowującej wszystkich kontrahentów, którzy są podatnikami z tytułu nabycia usług, ale tylko z krajów UE, gdzie podatek ma być faktycznie rozliczony. Nie znajdą się tam usługobiorcy z krajów trzecich, lub jeżeli nabycie usługi ma być rozliczone w kraju z poza UE. Należy także pamiętać, że nie wykażemy w informacji podsumowującej świadczenia usług w przypadku, gdy podatnik polski posiada siedzibę lub miejsca zamieszkania w kraju nabywcy, albo posiada tam stałe miejsce prowadzenia działalności i to miejsce uczestniczy w tej transakcji (z tego miejsca jest dana usługa świadczona dla nabywcy – zakład, biuro itp.).
Problemem praktycznym, który wiążę się z powyższym jest, czy należy w informacji podsumowującej umieszczać transakcje „eksportu” usług w sytuacji, kiedy nabywca nie ma rejestracji unijnej, tzn. nie posługuje się numerem z kodem kraju, gdzie ma siedzibę albo miejsce zamieszkania lub stałe miejsce prowadzenia działalności?
Ustawa o VAT nie jest w tym zakresie precyzyjna. Zakłada w art. 100 ust. 1 pkt 4, że usługodawca musi wykazywać w informacji podsumowującej wszystkie świadczenia usług, dla których podatnikiem jest nabywca i miejsce świadczenia tej usługi znajduje się w innym kraju UE, o ile nabywca jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od wartości dodanej w tym kraju. Z drugiej zaś strony art. 100 ust. 8 wskazuje, iż w informacji podsumowującej musi znaleźć się informacja na temat numeru identyfikacyjnego kontrahenta właśnie z kodem kraju UE, gdzie podatek powinien zostać rozliczony. Podobnie w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 21.12.2009r. w sprawie informacji podsumowującej o dokonanych wewnątrzwspólnotowych transakcjach (Dz. U. Nr 222, poz. 1761 ze zm.) w objaśnieniach do wzoru tejże informacji w części E. normodawca wskazuje, że należy wpisać kod kraju usługiobiorcy. A zatem można dojść do wniosku, że w informacji podsumowującej nie należy ujmować transakcji świadczenia usług dla podatników z innych krajów UE, jeżeli nie posiadają oni rejestracji na potrzeby wewnątrzwspólnotowe i nie podadzą usługodawcy numeru z kodem kraju rozliczenia VAT. Oczywiście w zamierzeniu ustawodawcy leżała konieczność uwzględnienia świadczenia wszystkich usług, dla których podatnikami są podmioty z innych krajów UE, a zatem w tym wypadku również transakcja dla odbiorcy nie posiadającego (lub nie podającego) numeru identyfikacyjnego z kodem kraju powinna być uwzględniona w informacji podsumowującej. W związku z powyższym wątpliwość ta powinna być przez polskiego ustawodawcę jak najszybciej usunięta.
- Obowiązki dokumentacyjne podatnika VAT świadczącego usługi poza granicami kraju, dla których podatnikiem jest nabywca, część 1
- Obowiązki dokumentacyjne podatnika VAT świadczącego usługi poza granicami kraju, dla których podatnikiem jest nabywca, część 2