Definicja wartości godziwej wg nowego standardu to:
Kwota, którą można byłoby otrzymać w transakcji sprzedaży składnika aktywów lub zapłacić w transakcji przekazania zobowiązania przeprowadzonej między uczestnikami rynku na dzień wyceny” (tj. cena wyjściowa). MSSF 13 podkreśla iż w celu dokonania poprawnej wyceny w wartości godziwej jednostka musi zidentyfikować następujące elementy:
- wyceniany składnik aktywów lub zobowiązań
- podstawowy (lub najbardziej korzystny) rynek, w którym zostałaby zawarta rutynowa transakcja dotycząca danego składnika aktywów lub zobowiązań,
- w przypadku składnika aktywów niefinansowych, najlepsze i w najwyższym stopniu wykorzystanie składnika aktywów
- oraz fakt, czy składnik ten jest wykorzystywany w połączeniu z innymi aktywami, czy niezależnie
- odpowiednie techniki wyceny stosowane przez jednostkę do pomiaru wartości godziwej, ukierunkowane na informacje, które wykorzystałby uczestnik rynku do wyceny takiego składnika aktywów lub zobowiązań, • założenia, które przyjęliby uczestnicy rynku przy wycenie danego składnika aktywów lub zobowiązań.
Standard wskazuje iż jeśli jest możliwa bezpośrednia obserwacja transakcji zawieranych na rynku, określenie wartości godziwej jest sprawą prostą i polega na wykorzystaniu zaobserwowanych cen.
Jeżeli natomiast obserwacja transakcji zawieranych na rynku nie jest możliwa, to należy zastosować odpowiednie techniki wyceny. MSSF 13 wskazuje na trzy techniki, które można zastosować przy ustalaniu wartości godziwej. Są to:
- metoda rynkowa – jednostka wykorzystuje „ceny i inne właściwe informacje pochodzące z transakcji rynkowych dotyczących identycznych lub porównywalnych (czyli podobnych) składników aktywów, zobowiązań lub ich grup”;
- metoda dochodowa, która polega na przeliczaniu prognozowanych kwot (np. przepływów pieniężnych lub dochodów i kosztów) na jedną kwotę bieżącą (tj. zdyskontowaną);
- metoda kosztowa, w ramach której jednostka określa wartość „odzwierciedlającą kwotę wymaganą obecnie do odtworzenia zdolności wytwórczych składnika aktywów (często określaną mianem bieżącego kosztu odtworzenia)”.
