W myśl poglądów doktryny, nie ulega wątpliwości, że naruszenie obowiązku wypłaty wynagrodzenia lub nawet jego części jest naruszeniem ciężkim i jest zaliczane do przesłanek skorzystania przez pracownika z prawa rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia – tak A. M. Świątkowski, Kodeks pracy. Komentarz, C.H. Beck 2010 oraz, L. Florek, Komentarz do art.55 Kodeksu pracy, LEX 2011. Poglądy doktryny co do powyższego są potwierdzane przez jednolitą linię orzeczniczą sądów pracy: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2006 r., I PK 54/06 „pracodawca niewypłacający pracownikowi bez usprawiedliwionej przyczyny części jego wynagrodzenia za pracę narusza w sposób ciężki swoje podstawowe obowiązki (art. 55 § 11 k.p.)”; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt. III PK 88/07: „Naruszenie przez pracodawcę obowiązku wypłaty wynagrodzenia za pracę, polegające na wypłacie tego wynagrodzenia w niepełnej wysokości (bez określonego składnika, bez uwzględnienia wzrostu) następuje co miesiąc w terminie płatności wynagrodzenia”; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2006 r., sygn. akt I PK 54/06: „Pracodawca niewypłacający pracownikowi bez usprawiedliwionej przyczyny części jego wynagrodzenia za pracę narusza w sposób ciężki swoje podstawowe obowiązki (art. 55 § 1[1 ]k.p.”).
Są też spotykane stanowiska mniej radykalne wskazujące, że sporadyczne niewypłacanie pracownikowi drobnej części wynagrodzenia nie jest ciężkim naruszeniem przez pracodawcę podstawowego obowiązku. (K. Jaśkowski, E. Maniewska, Komentarz aktualizowany do art.55 Kodeksu pracy LEX/el. 2011).
Zgodnie z art. 55 § 11 k.p., w przypadku rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika, pracownikowi przysługuje odszkodowanie. Prawo do takiego odszkodowania pracownik nabywa w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. Dlatego też odsetki za opóźnienie z wypłatą tego świadczenia (art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) przysługują od dnia następującego po dniu ustania stosunku pracy (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1999 r., I PKN 320/99).
Wobec powyższego, należność z tytułu odszkodowania staje się wymagalna w dniu następującym po dniu rozwiązania stosunku pracy. W tym dniu powinna również nastąpić zapłata odszkodowania, jeśli tylko rozwiązanie umowy o pracę było w opinii pracodawcy zasadne. W przeciwnym razie, pracodawca naraża się na konieczność zapłaty odsetek za opóźnienie (tj. w przypadku, gdy pracownik wystąpi z roszczeniem o zapłatę odszkodowania do sądu pracy i wygra spór – to odszkodowanie zostanie zasądzone z odsetkami za opóźnienie).
