Stan faktyczny oraz stanowisko NSA
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podatnik wskazał, że jest właścicielem samochodów osobowych oddawanych w leasing operacyjny i wykazuje je w ewidencji środków trwałych, stanowiącej podstawę do naliczania odpisów amortyzacyjnych. Zamierza dokonywać amortyzacji samochodów w ten sposób, że odpisy będą w całości zaliczane do kosztów uzyskania przychodów do momentu, gdy łączna ich suma zrówna się z kwotą 20.000 euro, przeliczoną na złotówki według kursu średniego euro ogłaszanego przez NBP z dnia przekazania danego samochodu do używania. Od tego momentu odpisy amortyzacyjne nie będą w całości uznawane za koszty uzyskania przychodów. W ten sposób suma odpisów dla amortyzowanych przez spółkę samochodów, zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, nigdy nie przekroczy równowartości w złotych kwoty 20.000 euro. W tym stanie rzeczy podatnik wniósł o potwierdzenie, czy opisany przez niego sposób postępowania jest prawidłowy.

Minister Finansów uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Zauważył, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p.¹ nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zdaniem Ministra Finansów, z przepisu tego wynika, że podatnik może zaliczyć do kosztów podatkowych tylko tę część odpisu, która liczona jest od wartości początkowej nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Omawiany przepis odnosi się zatem do każdorazowego odpisu amortyzacyjnego dokonywanego przez podatnika, a nie do ich sumy. Za nieuprawnione uznano w związku z tym stanowisko, że art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. nie wprowadza ograniczenia w wartości początkowej, od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne, a także w zakresie częstotliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych i stawki amortyzacyjnej.

WSA w Warszawie oraz NSA podzieliły stanowisko prezentowane w sprawie przez organ. NSA wskazał, że art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. należy rozumieć w ten sposób, że skorzystanie z prawa do zaliczenia wydatków na amortyzację samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od ustalenia, jaka część każdego z odpisów amortyzacyjnych dotyczy wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20.000 euro. Pozostałej części odpisu nie można traktować jako wydatku stanowiącego koszt uzyskania przychodu. Innymi słowy, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się każdorazowo tylko tę część odpisu amortyzacyjnego, która dotyczy wartości samochodu do wysokości ww. kwoty.

Teza
Na podstawie uzasadnienia omawianego orzeczenia można sformułować następującą tezę:
„Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. do kosztów uzyskania przychodów zalicza się każdorazowo tylko tę część odpisu amortyzacyjnego, która dotyczy wartości samochodu do wysokości 20.000 euro.”

Komentarz
NSA potwierdził swoje wcześniejsze stanowisko dotyczące sposobu amortyzowania samochodów osobowych których wartość przekracza 20.000 euro. W ocenie Sądu poszczególne odpisy amortyzacyjne w stosunku do takich pojazdów powinny być dzielone na część obliczoną od wartości pojazdu do kwoty 20.000 euro oraz część pozostałą. W koszty uzyskania przychodów można następnie zaliczyć jedynie pierwszą z ww. części odpisu. Sąd nie podzielił stanowiska podatnika, który postulował zaliczanie odpisów w całości do kosztów uzyskania przychodów aż do momentu, gdy suma tych odpisów osiągnie kwotę 20.000 euro.

Należy podkreślić, że podobne stanowisko do tego zaprezentowanego w niniejszej sprawie NSA wyrażał już wcześniej, m.in. w wyroku z dnia 13 lipca 2010 roku, sygn. akt II FSK 551/09. Kolejne potwierdzenie przez NSA powyższego poglądu skłania do wniosku, że omawiane zagadnienie należy już traktować jako przesądzone. W konsekwencji opisany przez Sąd sposób amortyzacji samochodów osobowych powinien być przez podatników uwzględniany w bieżących rozliczeniach. W przeciwnym razie mogą narazić się bowiem na ryzyko zakwestionowania rozliczeń przez organy skarbowe.

1) Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)