Stan faktyczny oraz stanowisko WSA
We wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej podatnik wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą m in. w branży budowlanej. W celu świadczenia usług wykorzystuje (i będzie w przyszłości wykorzystywać), na podstawie umów najmu, dzierżawy i innych umów o podobnym charakterze, urządzenia będące własnością innych podmiotów. Udostępniającymi urządzenia są zarówno podmioty polskie, jak i zagraniczne. W związku z powyższym zadano pytanie, czy podatnik jest zobowiązany do pobierania podatku u źródła od wynagrodzeń płaconych podmiotom, o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p.¹, z tytułu korzystania z opisanych w stanie faktycznym urządzeń. W ocenie podatnika nie jest on zobowiązany do pobierania podatku u źródła od wynagrodzeń płaconych podmiotom objętym ograniczonym obowiązkiem podatkowym, gdyż używane przez niego urządzenia nie mogą być zakwalifikowane jako urządzenia przemysłowe, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. Budownictwo nie stanowi bowiem gałęzi przemysłu.

Minister Finansów uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Stwierdził, że pojęcie urządzenia przemysłowe należy rozumieć maksymalnie szeroko. Sformułowanie to jest ogólne, obejmuje wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych. Pojęcia tego nie można zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” winno prowadzić do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także m. in. urządzenia przesiewcze, kontenery, urządzenia geodezyjne – urządzenia wykorzystywane przez podatnika. W efekcie korzystający z tych urządzeń podatnik jest zobowiązany pobierać jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., podatek dochodowy od wypłaconych na rzecz podmiotu zagranicznego należności.

WSA w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację. W ocenie Sądu dokonana przez organ interpretacja pojęcia „urządzenia przemysłowego”, pod którym należy rozumieć „wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych” jest zbyt szeroka i narusza w istotny sposób określenie „przemysłowy”, które należy rozumieć jako „dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle”. Zdaniem Sądu budownictwo nie może zostać uznane za przemysł, gdyż stanowi ono rodzaj działalności gospodarczej odrębny od przemysłu. W konsekwencji, kompleksowa wykładnia językowa zarówno pojęcia „urządzenia” jak i „przemysł” prowadzi do wniosku, iż urządzenia budowlane nie stanowią „urządzeń przemysłowych”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Teza
Na podstawie uzasadnienia omawianego orzeczenia można sformułować następującą tezę:
„Kompleksowa wykładnia językowa zarówno pojęcia „urządzenia” jak i „przemysł” prowadzi do wniosku, iż urządzenia budowlane nie stanowią „urządzeń przemysłowych”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.”

Komentarz
Na mocy art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.p., są obowiązane, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. W art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. jako jeden z tytułów powodujących obowiązek pobrania podatku u źródła wymienione są przychody z należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

W prezentowanym wyroku WSA w Warszawie uznał, że pojęcie urządzenia przemysłowego użyte w treści art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. powinno być interpretowane ściśle, zgodnie z jego językowym (słownikowym) znaczeniem. Nie może ono być zatem wykładane w sposób rozszerzający, tak jak sugerował to Minister Finansów w wydanej w sprawie interpretacji.

Konsekwencją stanowiska Sądu było uznanie, że urządzenia budowlane nie mogą być zakwalifikowane jako rodzaj urządzeń przemysłowych. W efekcie, od należności wypłacanych w związku z najmem tych urządzeń nie ma obowiązku pobrania podatku u źródła. Podobny pogląd WSA w Warszawie wyrażał zresztą już wcześniej, przykładowo w wyroku z dnia 8 listopada 2010 roku, sygn. akt III SA/Wa 748/10.

Omawiane orzeczenie może zainteresować przede wszystkim przedsiębiorców z sektora budowlanego. Przyjęta przez Sąd wykładnia przepisów u.p.d.o.p. powoduje bowiem, że na podmiotach takich nie będzie ciążyć dodatkowy obowiązek związany z poborem oraz wpłaceniem należnego podatku do urzędu skarbowego od należności wypłacanych przez nich na rzecz nierezydentów.

1) ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)