Zapewnienie noclegów i transportu pracownikom oddelegowanym do pracy za granicę nie jest dla nich przychodem podlegającym opodatkowaniu. Do takich wniosków doszedł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach orzekając w sprawie skargi na interpretację indywidualną Dyrektora KIS.

Z wnioskiem wystąpiła spółka, która prowadzi działalność gospodarczą świadcząc usługi dla swoich klientów, głównie w zakresie instalowania maszyn przemysłowych, sprzętu i wyposażenia. Usługi są wykonywane głównie za granicą w miejscach uzgodnionych z klientami. Do świadczenia usług zatrudnia pracowników na podstawie umów o pracę. Ze względu na specyfikę działalności, pracownicy spółki będą oddelegowani do wykonywania pracy za granicą w określonej miejscowości, celem realizacji umów zawartych przez spółkę. Wyjazdów tych spółka nie traktuje jako podróży służbowych. W związku z powyższym nie wypłaca  pracownikom diet przysługujących im w przypadku podróży służbowych. Delegowanie pracowników za granicę następuje poprzez zawarcie aneksów do obowiązujących umów o pracę, ze wskazaniem nowego miejsca pracy na przewidziany okres oddelegowania. Dla potrzeb podatku dochodowego miejsce zamieszkania oddelegowanych pracowników pozostaje w Polsce.

W związku z oddelegowaniem spółka − w zależności od sytuacji − opłaca lub może opłacić oddelegowanym pracownikom dodatkowe świadczenia, które mogą obejmować w szczególności: a) koszty zakwaterowania pracownika w kraju oddelegowania; b) koszty transportu pracownika z Polski do miejsca oddelegowania oraz z miejsca oddelegowania do Polski, związane z rozpoczęciem i zakończeniem oddelegowania, tj. bilety lotnicze, kolejowe, autobusowe, promowe, opłaty związane z nadbagażem, koszty paliwa przy transporcie samochodem prywatnym pracownika, koszty przejazdów taksówkami, opłaty z tytułu korzystania z autostrad, opłaty parkingowe itp.; c) koszty transportu pracownika (według ww. rodzajów) z miejsca oddelegowania do Polski oraz z Polski do miejsca oddelegowania w trakcie okresu oddelegowania, oddelegowania do Polski oraz z Polski do miejsca oddelegowania w trakcie okresu oddelegowania, związane z urlopem lub weekendami; d) koszty przejazdów pracownika do miejsca pracy oraz z miejsca pracy w miejscu oddelegowania.

Spółka zajmując własne stanowisko w sprawie powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13) i wskazała, że przedstawionym stanie faktycznym nie dojdzie do uzyskania przez pracownika przychodu z innych nieodpłatnych świadczeń. Tym samym spółka jako płatnik nie będzie zobowiązana do obliczania i pobierania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wartości wymienionych powyżej finansowanych na rzecz pracownika świadczeń związanych z czynnościami służbowymi wykonywanymi przez tego pracownika.

Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 27 czerwca 2017 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.77.2017.1.PW) uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe.

Rozpoznając sprawę, WSA w Gliwicach nie zgodził się ze stanowiskiem organu podatkowego i uchylił zaskarżoną interpretację. Stwierdził, że skorzystanie przez pracownika oddelegowanego do pracy za granicę ze świadczeń w postaci: a) zakwaterowania pracownika w kraju oddelegowania; b) transportu pracownika z Polski do miejsca oddelegowania oraz z miejsca oddelegowania do Polski, związane z rozpoczęciem i zakończeniem oddelegowania; c) transportu pracownika z miejsca oddelegowania do Polski oraz z Polski do miejsca oddelegowania w trakcie okresu oddelegowania, związane z urlopem lub weekendami; d) przejazdów pracownika do miejsca pracy oraz z miejsca pracy w miejscu oddelegowania – nie są świadczeniami spełnionymi w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy. Powyższe wydatki wynikają bowiem z obowiązku pracodawcy do stworzenia odpowiedniego do warunków pracy zaplecza socjalnego i w konsekwencji nie stanowią przychodu pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f.