Wpływają na nie waluty od kontrahentów a środki na nich zgromadzone mogą służyć m.in. do regulowania zobowiązań. Możliwy jest również zakup lub odsprzedaż waluty do banku, w którym jednostka posiada rachunek. Aby prawidłowo ująć w księgach rachunkowych i wycenić te operacje, trzeba uwzględnić przepisy ustawy o rachunkowości.

Zasady wyceny dla celów bilansowych

Zgodnie z art. 9 oraz 45 ustawy o rachunkowości jednostki gospodarcze zobowiązane są prowadzić księgi rachunkowe oraz sporządzać sprawozdanie finansowe w walucie polskiej. Pociąga to za sobą konieczność przeliczania operacji gospodarczych wyrażonych w walucie obcej na walutę krajową (złote polskie).
Kwestię wyceny na dzień bilansowy środków znajdujących się na rachunku walutowym reguluje art. 30 ust.1 ustawy. Zgodnie z nim wycena bilansowa składników aktywów oraz zobowiązań odbywa się po kursie średnim ustalonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski
W ciągu roku wpływ walut obcych na rachunek walutowy jednostka powinna wyceniać zgodnie z art. 30 ust.2 ustawy o rachunkowości, który mówi, że operacje gospodarcze wyrażone w walutach obcych ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia odpowiednio po kursie:

1) faktycznie zastosowanym w tym dniu, wynikającym z charakteru operacji- w przypadku sprzedaży lub kupna walut oraz zapłaty należności i zobowiązań,
2) średnim ogłoszonym dla danej waluty przez Narodowy Bank Polski z dnia poprzedzającego ten dzień- w przypadku zapłaty należności lub zobowiązań, jeżeli nie jest zasadne zastosowanie kursu, o którym mowa w pkt 1, a także w przypadku pozostałych operacji.

Natomiast rozchód walut obcych z rachunku walutowego wycenia się stosując kurs:

1) średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień zapłaty
2) historyczny, czyli kurs, po jakim wyceniono wpływ waluty obcej na rachunek walutowy.