Marnotrawstwo jest poważnym problemem działalności jednostek opartych na środkach społecznych. Przy czym należy rozróżnić klasyczne marnotrawstwo związane najczęściej z działalnością produkcyjną od marnotrawstwa często związanego z zaniechaniem pewnych działań. W jednostkach sektora finansów publicznych marnotrawstwo podlega karze opartej na przepisach wynikających z dyscypliny finansów publicznych. Jednak jest to poważny problem, gdyż nie ma przepisów pozwalających na jednoznaczne identyfikowanie problemów marnotrawstwa. Wśród synonimów słowa marnotrawstwo należy wymienić:
- rozrzutność,
- marnowanie,
- niegospodarność,
- szastanie,
- trwonienie,
- zaprzepaszczanie.
W aspekcie działalności jednostek sektora finansów publicznych poważnym problemem jest marnotrawstwo jako zaprzepaszczenie szansy na rozwój lokalnej społeczności. Przykładem takiej sytuacji może być niewłaściwe postępowanie lokalnych władz związanych z pozyskaniem nowego inwestora, który mógłby być kluczowym pracodawcą danego regionu. Jednak zasady pomiaru jaki formę regulacji należy wdrażać z rozmysłem. Nadmiar przepisów związanych z podwyższeniem efektywności może jednak doprowadzić do sytuacji paraliżu decyzyjnego. Zarządzający jednostką zamiast zajmować się podwyższeniem efektywności i przeprowadzaniem nowych inicjatyw mogą skupić się wyłącznie na spełnianiu kolejnych wymogów zawartych w regulacjach prawnych.
Podstawa prawna:
Ustawa z 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych
Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości
zobacz również:
