Tak zwany podatek u źródła (ang. withholding tax, WHT) jest rodzajem podatku dochodowego. Ma stawkę 19 lub 20 proc. i obciąża płatności z Polski za granicę z tytułów różnych należności polskiego podmiotu wobec jego zagranicznego partnera biznesowego. Często chodzi tu o podmioty powiązane.

Z analizy PwC wynika, że łączna kwota ustaleń organów skarbowych z tytułu WHT sięgnęła 815,5 mln zł. Chodzi tu o ustalenia, czyli kwotę oszacowaną przez skarbówkę jako należną, a nie kwoty realnie wpłacone. Eksperci firmowi przewidują, że aktywność fiskusa nie zmaleje i do końca 2021 r. kwota ustaleń sięgnie 1 mld zł.

Zwiększona aktywność podyktowana jest zmianami w przepisach wprowadzanymi w ostatnich latach. Od początku 2017 roku obowiązuje definicja tzw. rzeczywistego beneficjenta, czyli podmiotu zagranicznego, który odnosi rzeczywistą korzyść z płatności licencyjnych czy dywidend. Z początkiem 2019 roku definicja ta została doprecyzowana.

Nowy mechanizm poboru

Także od 1 stycznia obowiązuje – przynajmniej teoretycznie – nowy mechanizm poboru WHT przy płatnościach przekraczających 2 mln zł w ciągu roku. W myśl tych zasad polski podmiot powinien zapłacić podatek, a dopiero później starać się o ewentualny zwrot podatku z tytułu zwolnienia lub preferencyjnej stawki. Mechanizm ten jest na razie zawieszony do końca 2021 roku, a data jego realnego wprowadzenia była już kilkakrotnie odkładana.

Według obserwacji ekspertów PwC kontrole WHT w ostatnich latach dotyczyły tych właśnie zagadnień: rzeczywistego beneficjenta i tzw. substancji ekonomicznej. To ostatnie zagadnienie odnosi się do kwestii, czy płatności za granicę dotyczą rzeczywistej działalności gospodarczej , czy są jedynie formą transferu zysku.