„Wykupione przez pracodawcę pakiety świadczeń medycznych, których wartość nie jest wolna od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), stanowią dla pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania, nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 wymienionej ustawy”

Ta uchwała została podjęta w dniu 24 października przez 30 sędziów NSA. (II FPS 7/10)

Po wielu wątpliwościach związanych z kwestią rożnicy między faktem udostępnienia pracownikowi a faktem skorzystania przez pracownika sędziowie podjeli uchwałę, z której jednoznacznie wynika iż samo postawienie pracownikowi możliwości skorzystania z ww. świadczeń oznacza iż pracownik otrzymał przychód stanowiący podstawę opodatkowania.

Oczywiście dotyczy to świadczeń medycznych innych niż te z zakresu tzw. medycyny pracy, czyli innych niż te o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dobrowolnie, dodatkowo oferowane świadczenia medyczne dla pracowników stanowią dla nich przychód niezależnie czy z nich skorzystali czy też nie.

Przypomnijmy iż zagadnienie to zostało przekazane do rozstrzygnięcia  pełnemu składowi Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienia prawnego przekazanego  postanowieniem z dnia 5 października 2010 r. sygn. akt II FSK 541/09.

Zwrócic należy uwagę iż sędziowie nie byli jednomyślni – jeden z sędziów wyraził zdanie odrębne.

Naszym zdaniem powyższa uchwała wskazuje, iż nie ma przeszkód w opodatkowywaniu innego rodzaju świadczeń dla pracowników, które zostały im  tylko postawione do dyspozycji.